Prolog część III

            Thorwald przystanął na chwilę w swoim marszu wzdłuż blanków muru otaczającego twierdzę. Pierwsze promienie wstającego słońca powoli oświetlały czarną sylwetkę wieży strażniczej. Z daleka wyglądała ona jak legendarny miecz Sigmunda Smokobójcy, pobłogosławiony przez samego Odyna, Huggtand, który według opowiadań żarzył się złotym blaskiem zdolnym do oślepienia wrogów. Doświadczony wojak przeciągnął się głęboko i ziewnął. Robił się już za stary na nocne warty. 
            Jego organizm domagał się już tylko dużej ilości snu, oraz ciepłego, dobrego jadła. „No i paru beczułek miodu na rozgrzanie starych kości” dorzucił z rozmarzoną miną. Pomimo upodobania do utyskiwań na swój podeszły wiek, Thorwald trzymał się nieźle, zawstydzając swoja siłą i wzrostem nie jednego młodzika, który wstępował do armii jarla Hrodgiera. Jego żylaste ciało pozbawione zbędnych kilogramów stanowiło zwartą masę węźlastych mięśni, obleczonych zahartowaną przez mróz, wiatr i zimny deszcz skórą.
           Z racji swojej służby miał na sobie pełny rynsztunek bojowy- taki był wymóg jarla, strażnicy mają być równocześnie pierwszą linią obrony w razie ataku. Spod kurty z wilczych futer chroniącej przed chłodnymi nordyckimi nocami, przebłyskiwały srebrne refleksy wypolerowanej zbroi płytowej- dzieła miejscowego płatnerza, sprowadzonego przez jarla z dworu samego króla Magnusa. Na nogach nosił spodnie z utwardzanej skóry łosia, uszyte z dwóch warstw, które z powodzeniem zastępowały stalowe nagolenniki, pozostawiając większą swobodę ruchów. 
           Zza pleców zaś, wystawało stylisko ogromnego, dwuręcznego topora z czarnego żelaza, który był chlubą rodziny Thorwalda od kilku pokoleń. Jego dziad tym właśnie toporem pozbawił głowy króla Danów, którzy odważyli się wypowiedzieć wojnę Waregom. Dlatego też, codziennie po skończonej służbie, pomimo zmęczenia jego obecny posiadacz siadywał w głównej izbie baraku-zbrojowni, i ostrzył oraz polerował ostrza, w nadziei, że kiedyś i jego imię zapisze się w chwalebną historię tej broni. Thorwald usłyszał zbliżające się kroki swojego zmiennika wspinającego się na blanki. Pozwolił sobie na chwilowe rozluźnienie, czując już w ustach smak posiłku, który jego żona Helga zapewne już przygotowywała.

            -Nie spieszyło ci się Ulfie! Masz szczęście, że jestem zbyt zmęczony żeby iść na skargę do jarla!

            -Nie spieszyło mi się, ponieważ spodziewałem się znaleźć na murze twoje zamarznięte zwłoki i chciałem odwlec od siebie ten widok, który zapewne złamałby moje serce, stary druhu!- odpowiedział z uśmiechem nowoprzybyły. On również należał do weteranów z twierdzy, wykuty z tego samego kamienia co Thorwald, był jednak od niego niższy, za to szerszy w barach.                        Powiadano, że pewnego razu po wypiciu o jedną szklanicę miodu za dużo wziął się za łeb z tresowanym niedźwiedziem i powalił bydle na łopatki. Obu wojowników łączyło coś więcej niż przyjaźń. Było między nimi coś, co mogło powstać i zahartować się jedynie w kuźni wojny. Wspólne zwycięstwa i porażki, wspólne znoszenie trudów kampanii. 
           Walka ramię w ramię, wzajemne poleganie na umiejętnościach i bystrości umysłu przyjaciela. Ulf uścisnął wciągniętą przez kompana dłoń i dołączył do niego w obserwacji wznoszącego się słońca.

           -Zauważyłeś, jak blisko słońca wydaje się dzisiaj być Febe?- zapytał.

           -Tak. Bliźniacza siostra Luny porzuciła swego brata aby połączyć się z małżonkiem- zażartował Thorwald.  Obaj mężczyźnie wybuchli śmiechem, wpatrzeni w ciągle widoczną tarczę drugiego księżyca, niemalże dotykającą słońca na nieboskłonie.

Gdyby tylko wiedzieli, ile prawdy jest w ich spostrzeżeniach….