Prolog część V

                Thorwald i Ulf skulili się za blankami muru. Nad nimi szalało piekło. Płomienie przelewały się ponad szczytem fortyfikacji z rykiem rzeki wezbranej po wiosennych roztopach. Jedynie masywności kamiennych bloków, z których zbudowany był mur dwaj przyjaciele zawdzięczali życie. Jego zewnętrzna powierzchnia zamieniała się już jednak powoli w płynną lawę i spływała ogromnymi łzami na przedmurze, gdzie wkrótce płynęła już cienkim strumyczkiem, niczym fosa, z której w innych okolicznościach jarl byłby zapewne nadzwyczaj dumny. 
              Thorwald nie mógł jednak w tym momencie docenić dowcipu jaki zgotowały płomienie. Modlił się do Thora, swojego imiennika, boga piorunów, a więc także i ognia z prośbą o pomoc. Doceniał teraz wszystkie decyzje Hrodgiera, dzięki którym nie tylko on ale i cała osada miała większe szanse na przetrwanie. I pomyśleć, że wyśmiewał decyzje o postawieniu muru, twierdząc, że jarl na starość boi się wilków. Obiecał sobie, że jeśli przeżyje pójdzie prosto do twierdzy i na kolanach będzie błagał swego władcę o przebaczenie za swoją krótkowzroczność . 
              Nagle, ponad zawodzenie ognia i syk topiącego się kamienia wzniósł się najbardziej niespodziewany w takiej sytuacji dźwięk. Śmiech. Thorwald popatrzył ze zdziwieniem na swojego towarzysza, przycupnięty po jego lewej trząsł się w niepohamowanym wybuchu wesołości.

            -Wspaniale-mruknął do siebie-teraz będę musiał tłumaczyć jego kobiecie, że oszalał. Co cię tak bawi? Dodał głośniej.

            -Wygląda na to, że spotkanie Febe z jej małżonkiem przerodziło się w gorący romans!

Wzdłuż muru, na przekór buzującym płomieniom poniósł się śmiech dwóch wojowników. I właśnie wtedy z nieba zaczęły spadać głazy. Żywioły mściły się za kpiny.