Prolog część I

                Groza. Panika. Chaos. Ludzie biegający we wszystkich kierunkach. Padające z niebios czerwone światło rzucało migotliwe cienie na mieszkańców osady, sprawiając ,że ich twarze wydawały się potwornie zdeformowane. W wielu przypadkach nie było to tylko złudzenie. Fala gorąca, która przetoczyła się przez równinę po eksplozji ,do której doszło na nieboskłonie zaskoczyła sporą część osadników na otwartej przestrzeni. Szczęśliwcy ,którym udało się ujść z życiem miotali się na oślep ,na wpół obłąkani z bólu ,który emanował ze straszliwych oparzeń. Pozostali, do których bogini  fortuny  Norna odwróciła spojrzenie swych bursztynowych oczu zniknęli z powierzchni ziemi, nie pozostawiając po sobie nawet skrawka ubrania.

            Skraag, stał w osłupieniu na skraju lasu i przyglądał się zagładzie swoich pobratymców. W chwili katastrofy znajdował się przy pobliskim jeziorze, próbując złowić parę ryb ,które następnie mógłby sprzedać na targu. Gdy usłyszał ryk rozszalałego interno ,niewiele myśląc wskoczył do wody. Miał szczęście. Opowiadania jego matki ,o szczęśliwej gwieździe pod którą się urodził, okazały się jednak prawdziwe… Z apatii wyrwał go krzyk agonii dochodzący z najbliższej chaty ,na której zawalił się przepalony strop. Nagła myśl trafiła go z impetem żelaznego topora: „Lidia!”.             Jak mógł choć na chwilę zapomnieć o swojej żonie? Jak mógł zapomnieć o dzieciach? Z szybkością błyskawicy przez jego głowę przeleciały przerażające wizje…Jego zona ,zamieniona w stertę płonących kości. Jego syn Bjoerg ,zaledwie 6 letni uwięziony w płonącym domu. Wyobraźnia oszczędziła mu obrazu jego malutkiej córeczki ,Ingrid będącej oczkiem w głowie rodziców. Łajając się za zmarnowany czas ruszył pędem w kierunku swojej chaty stojącej na lewym skraju osady. Z każdym krokiem w głąb skupiska pokrytych strzechą domostw brnął głębiej w duszący, czarny dym niosący ze sobą woń pieczonego mięsa. 
          Woń, która ku jego obrzydzeniu sprawiała ,że do usta napływała mu ślina ,a w głowie pojawiały się obrazy pieczonych prosiąt nadziewanych jabłkami. Oprócz zapachów, ze wszystkich stron docierały do niego wrzaski i wołania o pomoc. Widział ludzi, którzy stali w otwartych drzwiach płonących budynków ,ich puste spojrzenia świadczące o niedowierzaniu i otępieniu. Nie próbowali uciekać przed rozszalałym żywiołem, padali w jego objęcia jakby jego bezlitosne ramiona były wybawieniem od okropieństw ,które rozgrywały się wokół nich. Skraag podniósł do twarzy dłonie zaciśnięte w pieści i przetarł piekące powieki. Był już niedaleko. Nagle jego noga zahaczyła o coś leżącego na ziemi. 
          Spojrzał w dół. Popatrzyła na niego para znajomych, błękitnych oczu.  Brygnar. Przyklęknął przy okaleczonym ciele swojego najlepszego przyjaciela. Cała twarz mężczyzny była poparzona i pokryta bąblami napełnionymi ropą. Jego usta poruszały się, jakby chciał coś powiedzieć, ale jego uszkodzone struny głosowe nie były w stanie wydobyć z siebie dźwięku. Skraag chwycił umierającego kompana za rękę. 
       -Walczyłeś dzielnie Brygnarze, synu Wolfryka. W Walhalli przyjmą cie z honorami należnymi wojownikom. Któregoś dnia, zasiądziemy razem do uczty przy Długim Stole. 
            Poczuł,że palce,które ściskał wiotczeją. Jego wieloletni towarzysz łowów i wypraw łupieżczych odszedł. Do łez wyciskanych przez dym, dołączyła kolejna, czystsza niż pozostałe. Nie było jednak czasu na żałobę. Marnowanie kolejnych cennych sekund mogło skutkować tym,że oprócz przyjaciela, będzie musiał opłakiwać również żonę i dzieci. Podniósł się z klęczek, obiecując sobie ,że po wszystkim wróci, by pochować ciało Brygnara. Był już blisko celu.
           Oto kuźnia wioskowego zbrojmistrza Sverna, jego sąsiada. Zazwyczaj pełna brzęku kutej stali i posapywania miechów. Teraz, cenne narzędzia z najwyższej jakości żelaza topiły się pod wpływem ogromnej temperatury. Tuż za kuźnią był jego dom. Płonął. Skraag puścił się biegiem. Naparł na drzwi, które wbrew jego oczekiwaniom lekko ustąpiły. W środku nikogo nie było. Ponownie wybiegł na zewnątrz. Nabrał do obolałych płuc powietrza i zdobył się na najgłośniejszy krzyk do jakiego był zdolny „Lidia! Bjoerg!”. W odpowiedzi na jego wołania, wiatr przyniósł mu jęki płonących zabudowań i zawodzenie płomieni…
          Oraz cichy, ledwo słyszalny ludzki głos, wypowiadający jego imię. Czepiając się nadziei, na odnalezienie bliskich ruszył w kierunku źródła dźwięku. Po przejściu kilku kroków zobaczył kształt przypominający człowieka, przygnieciony przez nadpaloną belkę. Był to Ulryk, ojciec Lidii żyjący z nimi po sąsiedzku. Skraag pochylił się nad belką, chwycił ją od spodu i potężnym wymachem ramion odrzucił ją, uwalniając starca. „Widziałeś co się stało z Lidią i dziećmi?”-zapytał pomagając Ulrykowi podnieść się na nogi.                    -Biegli w kierunku świątyni. Miałem do nich dołączyć, ale wtedy strop się zawalił…. 
          Serce Skraaga napełniło się nadzieją. Świątynia. Jedyny budynek w całej wiosce, całkowicie wykonany z kamienia. Jeśli udało im się do niej dotrzeć….
          -Ruszajmy!-krzyknął zniecierpliwiony i nie czekając na teścia, ruszył biegiem w kierunku chramu. Biegnąc, modlił się do bogów, tych dobrych jak i złych z  prośbą o bezpieczne schronienie dla swojej rodzin, obiecując im ofiary z koźląt i oddanie połowy łupów z następnej wyprawy grabieżczej na rzecz kapłanów. Pochłonięty myślami instynktownie wybierał drogę pomiędzy gęsto stojącymi chatami kierując się w kierunku głównego rynku osady. Oszołomiony wypadł na otwartą przestrzeń.
           Był na miejscu. Stała przed nim. Masywna budowla z szarego kamienia, rzeźbionego w wizerunki bogów. Nietknięta. Dopadł do masywnych, żelaznych wrót i zaczął szarpać za kołatkę. Na wysokości jego głowy otworzyła się klapka, z której wyglądała przerażona twarz najstarszego kapłana. 
           -Skraag! Jak do tego doszło? Nasza wioska….zniszczona! Widziałem kowala zamienionego w popiół na progu własnego domu…. 
          -Szukam swojej rodziny! Podobno biegli w stronę świątyni!-przerwał mu zniecierpliwiony wojownik. 
          -Są tutaj! Przybiegli na samym początku, kiedy na niebie wybuchł pożar. Żadnemu z nich nic się nie stało. Bogowie są ci łaskawi Skraagu.
           Starzec zniknął z otworu aby otworzyć drzwi. Wewnątrz tłoczyło się około trzydziestu mieszkańców wioski. W tym jego żona i dzieci. Nie zdążył jednak nawet przestąpić progu, aby wziąć ich w ramiona. Ziemia zadrżała. Towarzyszył temu ogromny huk, jakby tysiące młotów uderzało w kowadło. Zaraz po pierwszym wstrząsie, pojawił się następne. Niebo spadało. Niczym parodia deszczu ,z obłoków spadały rozżarzone do czerwoności kawałki skał, wielkości ludzkich głów. 
           Pierwszy, który uderzył w dach świątyni rozbił ołtarz poświęcony Odynowi. Drugi zebrał krwawe żniwo wśród grupki stłoczonych blisko siebie uciekinierów. Tym razem Skraag zareagował błyskawicznie. Chwycił syna w ramiona ,i trzymając go jedną ręką, drugą pociągnął za sobą Lidię, tulącą do siebie rozpaczliwie Ingrid. Wyprowadził ich z zagrożonego budynku i czym prędzej poprowadził w kierunku gór, poprzetykanych siecią jaskiń ,które teraz stanowiły jedyną szansę ochrony. 
            Już zaledwie kilka kroków dzieliło ich od zbitej ścian lasu ,kiedy Skraag poczuł oślepiający ból w prawej nodze. Zachwiał się i upadł, w ostatniej chwili wypuszczając Bjoerga z objęć. Odwrócił się, aby zobaczyć co się stało. Z jego golenia wystawała kość. W poszarpanych mięśniach widział również kawałki obcej materii, które jak się zorientował, musiały pochodzić z odłamku skały spadającej z nieba. Ból był nie do zniesienia. Wiedział ,że nie będzie w stanie kontynuować marszu. 
          Nie chciał też spowalniać swoich najbliższych, obniżając tym samym ich szanse na przeżycie. Wiedział ,że nadszedł czas aby ich opuścić. Wiedział również ,że pozostanie w miejscu podczas gdy z nieba spada deszcz meteorytów jest wyrokiem śmierci. Nie lękał się jej. Był wojownikiem wikingów. Wojownik żyje ze świadomością ,że każda kolejna wyprawa ,może być ostatnią. Zależało mu tylko na żonie i dzieciach. Oni muszą przetrwać…. 
           -Idźcie! Schrońcie się w najbliższej jaskini i przeczekajcie to piekło! Postaram się do was dołączyć najszybciej jak potrafię!…. 
           "O ile przeżyję"-dodał w myślach. Lidia rzuciła mu błagalne spojrzenie. W jej oczach błyszczały łzy. Wiedziała ,że Skraag nie ma zbyt dużych szans na przeżycie. Jednak troska o dzieci przeważyła. Ruszyła biegiem w stronę lasu. Skraag patrzył jak nikną w jego cieniu. Następnie odwrócił się w stronę wioski. 
         Wszystko płonęło. Do jego uszu dotarł potworny, przepełniony nienawiścią ryk. Podniósł wzrok ku niebu, z którego pochodził ten dźwięk…i zamarł. Ponad pogorzeliskiem przepływał w jego kierunku ogromny, pokryty łuską cień, z którego paszczy buchał jasnoniebieskie płomienie…”Smoki”- pomyślał ,zanim jego świat stopił się w feerie ryku rozszalałej bestii i potwornego gorąca.