Rozdział VII-Przymierze część III

Ostrożnie podniósł ciężkie niczym ołów powieki. Chociaż w pomieszczeniu panował przyjemny półmrok, niemal natychmiast został zmuszony do ponownego zamknięcia oczu. Bolesne włócznie światła wydobywającego się z niewielkiej oliwnej lampki stojącej na stoliku pod oknem wydawały się parzyć jego nadwrażliwe źrenice. Z cichym jękiem odwrócił się na brzuch, wtulając twarz w przyjemnie chłodną poduszkę, w desperackiej próbie ucieczki od źródła nieprzyjemnego blasku. W głowie czuł hałas setek kuźni i tysięcy kowali, uderzających potężnymi młotami w puste w środku kowadła, wydobywając z nich wibrujące dźwięki, które zdawały się lada chwila rozsadzić mu czaszkę. Tępe uderzenia bólu to pojawiały się, to znikały za oczami chłopaka, zupełnie jakby ktoś od środka starał się wypchnąć je na zewnątrz.

Chociaż w niewielkiej sypialni panowała niemal absolutna cisza, dla Ivara wypełniona ona była nieznośną, jarmarczną wrzawą. Gdzieś w okolicy sufitu brzęczała niczym dwie ścierające się ze sobą armie, tłusta mucha, która najwidoczniej została zesłana na ziemię przez samego Lokiego, aby poddać chłopaka torturom. Za oknem ktoś rozmawiał przyciszonym głosem, stłumionym dodatkowo przez szkło, co nie przeszkadzało młodzieńcowi w przeklinaniu w myślach tego jakże niewrażliwego osobnika. Jednak również to sprawiało mu ból, zupełnie jakby jego czaszka zrobiona byłą z delikatnego kryształu, który został naruszony przez niefortunne uderzenie, i teraz drżał na najmniejszy choćby bodziec, grożąc rozsypaniem się na fragmenty. Każde, nawet lekkie poruszenie wywoływało skrzypienie szerokiego łoża, na którym spoczywał, oraz szelest trącego o siebie materiału, nieomal nie do zniesienia dla schorowanego organizmu Ivara.

W ustach czuł potworną suchość, która sprawiała, że jego język lepił się do podniebienia. Mógł niemal czuć, jak zdziera sobie delikatny nabłonek, za każdym razem, kiedy próbował nim poruszyć. Chciał zawołać o szklankę wody, choć przeczuwał, że w jego stanie,  lepszym rozwiązaniem byłoby wiadro. Niestety, z jego obolałego, spuchniętego gardła wydobył się tylko słaby jęk, zupełnie nie podobny do słów, do których próbował je zmusić. Pragnienie, które odczuwał, było dodatkowo potęgowane przez obrzydliwy posmak, który zagnieździł się gdzieś na czubku jego języka. Przy każdym oddechu, z otwartych ust chłopaka wydobywał się zapach przetrawionego alkoholu,  który nieprzyjemnie drażnił jego nozdrza, grożąc naruszeniem wątpliwej stabilności wrażliwego żołądka. Młodzieniec czuł jak w jego brzuchu wyczyniają się jakieś harce, przez które wnętrzności skręcały się w nieustannym tańcu, powodującym u niego zawroty głowy. Bał się otworzyć oczy z obawy przed wirującym światem, który go otaczał.

Pomimo ciemności, w których sie skrył, czuł jak całe jego ciało obraca się na wymiętym łóżku, która to świadomość dodatkowo czyniła trudnymi jego desperackie wysiłki utrzymania zawartości żołądka . Ponownie spróbował ułożyć spieczone wargi do wołania, lecz i tym razem bez rezultatu. Nadludzkim trudem podniósł rękę, mając nadzieję, że zwróci tym gestem czyjaś uwagę na swój opłakany stan. Niefortunnie trącił jakieś stojące na szafce nocnej naczynie, które z brzękiem i pluskiem rozlewanego płynu uderzyło o podłogę. Dźwięk był ogłuszający, świadomość, że być może rozlał wodę- bolesna. Pulsowanie za oczami przybrało na sile, i Ivar oddałby w tej chwili wszystko, byleby tylko móc ponownie zasnąć. Jego wysiłki nie przeszły jednak niezauważone. Po chwili, usłyszał przeraźliwe skrzypienie otwieranych drzwi, i przypominający schodzącą lawinę łomot zbliżających się kroków, najwyraźniej zwabionych jego nagłym ruchem. Do nozdrzy młodzieńca dobiegł mdły zapach gorącego żelaza, który nie wiedzieć czemu skojarzył mu się z płonącymi stosami Orków, co spowodowało u niego bolesne spazmy żołądka, jednak bohatersko udało mu się zapanować nad buntującymi się wnętrznościami. Po chwili poczuł na rozpalonym czole dotyk szorstkiej dłoni. Był w stanie wyodrębnić każde zgrubienie, każdą bliznę i każdą linię zdobiącą twardą jak rzemień skórę mężczyzny.

-I jak się dzisiaj czujemy?

         W głosie Runolfa próżno było doszukiwać się współczucia. Kowal wydawał się być rozbawiony całą sytuacją, najwyraźniej doskonale zdając sobie sprawę w jakim stanie znajduje się obecnie chłopak. Nutki szyderstwa były tak bardzo słyszalne, że nawet zaćmiony umysł Ivara zdołał je wychwycić. Młodzieniec poczuł gorącą fale nienawiści do tego człowieka, którego serce było zimne jak stal, którą produkował. Czyż nie widzi on jak bardzo cierpi jego młodszy przyjaciel? W tym momencie potrzebne mu było współczucie, i troskliwa opieka, a nie kpiny i szyderstwa. Z typowym dla stanów po zakrapianej nocy rozczuleniem nad samym sobą, Ivar poczuł, że do jego obolałych oczu napływają łzy spowodowane niesprawiedliwością losu. Chłodne krople przyjemnie chłodziły jego rozpalone źrenice, toteż nie robił nic, by je powstrzymać.

Rozkoszując się tym niebiańskim balsamem, niemal całkowicie zapomniał o tym, który wywołał u niego płacz, zdziwił się zatem, gdy nagle poczuł, że ktoś łapie go pod pachy, i zdecydowanym ruchem podnosi do pozycji siedzącej. Chciał zaprotestować przeciwko równie brutalnemu traktowaniu, jednak obawiał się, że jeśli tylko otworzy usta, wydobędzie się z nich wszystko, tylko nie słowa, więc jedynie zacisnął mocniej powieki, by nie widzieć szybko poruszającego się pokoju, i czekał na koniec męczarni. Po czasie, który wydawał się chłopakowi wiecznością, ruch ustał, a on sam poczuł, że opiera sie plecami o twarde, drewniane wezgłowie łóżka. Dudniące uderzenia butów o klepkowaną podłogę dały mu znać, że Runolf kręci się po pomieszczeniu, najwyraźniej czegoś szukając. Po chwili, mężczyzna ponownie zbliżył się do łóżka „chorego”.

                -Wypij to. Powinno pomóc na twoją dolegliwość. Ten sposób działał w mojej rodzinie od pokoleń!

                Ivar poczuł krawędź glinianego kubka przyciśniętą do ust. Wysuszony język błagał o łyk wody, więc bez chwili namysłu pozwolił kowalowi wlać sobie do gardła całą zawartość naczynia. Za późno zorientował się, co tak naprawdę się w nim znajdowało. Palący przełyk trunek spłynął do żołądka młodzieńca, dodając tym samym ostatnią kroplę, która go przepełniła. Tymczasem kowal podetknął mu pod drewniany szaflik, i stanowczo położył ciężką dłoń na jego karku, zmuszając go do pochylenie głowy. Zrobił to w samą porę, by uniknąć zabrudzenia pościeli. Łzy bólu spływały po policzkach Ivara podczas gdy jego organizm stopniowo oczyszczał się z zalegających w nim toksyn. Gdy myślał, że opróżnił już cały żołądek, kolejne torsje targały jego umęczonym ciałem. Po chwili poczuł, że ból głowy zaczyna się zmniejszać, a skurcze brzucha stają się coraz mniej dokuczliwe.

W końcu opadł z powrotem na poduszkę z czołem zroszonym lepkim potem, i kwaśnym posmakiem na języku. Runolf podał mu kolejny kubek. Ivar podejrzliwie powąchał jego zawartość, nie chcąc  dwa razy nabrać się na tą samą sztuczkę, jednak okazało się, że była to zwykłą woda. Przepłukał dokładnie usta, a dopiero potem zaspokoił pragnienie. Z westchnieniem ulgi odsunął od siebie pusty kubek, i zaryzykował podniesienie powiek. Natychmiast pożałował swojej decyzji. Pulsowanie z tyłu Glowy powróciło ze zdwojona siłą, a woda, którą dopiero co wypił, zatęskniła za naczyniem , z którego przyszłą, i desperacko rzuciła się za nim, w ślad za oddalającą się ręką kowala.

                -Na twoim miejscu nie otwierałbym jeszcze oczu. Skorzystaj z tego, że ból głowy nieco zelżał, i spróbuj się przespać.  Gdy wstaniesz, będziesz się czuł o niebo lepiej. Obiecałem tobie i twojemu niebieskiemu przyjacielowi opowieść, i liczę na to, że do wieczora będziesz w stanie jej wysłuchać.

                Ivar zapadł się głębiej w pościel, i prawie natychmiast zapadł w ciemny, pozbawiony jakichkolwiek obrazów sen.

                Obudził się kilka godzin później czując sie juz zdecydowanie lepiej. Ostatnie promienie zachodzącego słońca wdzierające się przez szeroko otwarte okiennice przyjemnie oświetlały wnętrze niewielkiej sypialni, w której leżał. Izdebka nie była może zbyt bogato urządzona, miała jednak wszystko co niezbędne, by zasłużyć sobie na miano przytulnej. Na ścianach porozwieszane były różnokształtne przedmioty wykute z żelaza, co do których przeznaczenia Ivar mógł jednie snuć domysły. Gdzieniegdzie dostrzegał znajome kontury noży myśliwskich lub przesadnie zdobionych młotów, wyglądających bardziej na ozdoby niż na praktyczne narzędzie.

W kącie leżała jego ciemnogranatowa zbroja ułożona w zgrabny stosik, a obok niej stał oparty o drewnianą ścianę Huggtand. Młodzieniec przetarł ostrożnie przekrwione oczy chcąc przegnać resztki sennego otumanienia. Odrzucił okrywającą go pościel, i opuścił bose stopy na klepkową posadzkę, zbierając powoli siły. Obok łóżka stało dość prymitywnie zbite krzesło o trzech koślawych nogach, jeszcze nie do końca wypolerowanych. Leżało na nim świeże ubranie, które na pewno nie należało do niego, jednak szybki rzut oka upewnił go, że rozmiar jak najbardziej pasuje. Nie zastanawiając się zbytecznie nad pochodzeniem odzienia, zaczął powolnymi ruchami naciągać na siebie kolejne części garderoby. Szło mu to dość niemrawo, jako że jego ciało było jeszcze osłabione po walce z nadmierną ilością alkoholu, i mięśnie nie pracowały jeszcze jak powinny.

Każde poruszenie ręką kosztowało go znacznie więcej wysiłku niż normalnie, toteż zanim skończył się ubierać, był już do cna wyczerpany i poważnie zastanawiał się nad powrotem do wygodnego łóżka. Powściągnął jednak to przemożne pragnienie, i wzuł ciężkie, skórzane buty, które znalazł pod krzesłem. Rozejrzał się następnie po pokoju, mając nadzieję znaleźć w pobliżu dzbanek z wodą, jednak nic takiego nie było w zasięgu wzroku. Poruszył kilkakrotnie wyschniętym językiem, chcąc pobudzić swoje gruczoły do wyprodukowania większej ilości śliny, jednak i to się mu nie powiodło, zatem zwiesiwszy głowę, poczłapał smętnie w kierunku majaczących po drugiej stronie pomieszczenia drzwi. W połowie drogi jego twarz owiał chłodny wietrzyk, który wpadł przez otwarte okno, i który przywrócił nieco kolorów na jego bladą jak śmierć twarz. Bojąc się skrzypienia, delikatniej niż było to konieczne, pchnął drewniane skrzydło, i wyjrzał zza niego, rozglądając się w poszukiwaniu któregoś z przyjaciół, jednak w kuchni nie było żywej duszy. Jakby na zawołanie, z sąsiedniego pomieszczenia wyszedł Sigmund, roztaczający wokół siebie niebieską poświatę. Gdy tylko zobaczył Ivara, ruszył w jego stronę z wielkim uśmiechem na ustach.

                -Widzę, że czujesz się juz lepiej. To wspaniale! Runolf wyszedł kilka godzin temu do kuźni, ale robi się już późno, wiec spodziewam się jego powrotu w każdej chwili. Mówił, że ma nam coś bardzo ważnego do powiedzenia, zatem cieszę się, że postanowiłeś wrócić do świata żywych…że się tak wyrażę.

                Chłopak uśmiechnął się blado i ruszył w kierunku kuchennego stołu, na którym ktoś wspaniałomyślnie zostawił duży, gliniany dzbanek kusząco zroszony kropelkami wody. Sięgnął po naczynie, i nie trudząc się z przelewaniem napoju do kubka,  odchylił głowę do tyłu, i pił, pił i pił, dopóki nie osuszył całego dzbanka. Tymczasem Sigmund zniknął w drzwiach prowadzących do spiżarni, i wrócił stamtąd trzymając kilka kromek czerstwego chleba, które wręczył młodzieńcowi.

                -Powinieneś coś zjeść. Wiem, że twój żołądek może się jeszcze buntować, jednak musisz postarać się zwalczyć mdłości i przełknąć choć odrobinę. Zaufaj mi, czerstwy chleb złagodzi nudności.

                Ivar posłusznie zastosował się do poleceń ducha. Rzeczywiście, po pierwszych kilku kęsach, które były dość trudne, następne przychodziły mu już coraz łatwiej, aż w końcu mdłości przestały mu dokuczać. Akurat w tym czasie kiedy chłopak jadł, do chaty wszedł Runolf, odziany jeszcze w swój  roboczy fartuch poznaczony sadzą od ognia i wysokiej temperatury. Widząc swojego młodego gościa w dużo lepszym stanie niż poprzednio wyszczerzył swoje mocne jak u konia zęby, i wymierzył mu przyjacielskiego kuksańca w bok.

                -Powiadasz, żeś nigdy wcześniej nie próbował miodu, ha? Musiał ci nieźle smakować skoro wypiłeś niemal cały antałek! Jeszcze trochę zostało jeśli tylko masz ochotę…

                Ivar skrzywił się boleśnie na samo wspomnienie słodkiego trunku. Poprzysiągł sobie, że już nigdy więcej nie weźmie do ust choćby kropli alkoholu. Po chwili zreflektował się, i zmienił swoje wewnętrzne zobowiązanie, zastępując alkohol miodem. Nie miał siły na słowne utarczki z kowalem, toteż jedynie potrząsnął delikatnie głową. Widząc nieszczęśliwą minę młodzieńca, obaj jego towarzysze wybuchli serdecznym śmiechem, od którego na policzki Ivara wystąpiło jeszcze więcej kolorów. Wiedział, że zasłużył na kpiny, co jednak wcale nie czyniło ich bardziej znośnymi. Do głowy cisnęło mu się dziesiątki kąśliwych uwag, jednak czuł się jeszcze zbyt osłabiony by którąś z nich wypowiedzieć na głos.

                -Nie?- głos Runolfa pobrzmiewał nutą udawanego zaskoczenia- no cóż, ja natomiast, bardzo chętnie napiję się jeszcze szklanicę albo dwie. Jeśli postanowisz zmienić zdanie, lepiej zrób to szybko, bo za chwilę już nic dla ciebie nie zostanie!

                Zanosząc się śmiechem, kowal ruszył w stronę spiżarni, i wrócił trzymając pękaty dzbanek, oraz wyszczerbiony już nieco kubek, do którego zaraz nalał sobie złocistego trunku, robiąc przy tym przesadnie błogie miny do udręczonego młodzieńca. Sigmund natomiast zlitował się nad swoim kompanem, i ponownie napełnił jego dzbanek wodą ze stojącego w kacie wiadra. Chłopak z wdzięcznością skinął duchowi głową, i natychmiast wziął się za opróżnianie naczynia. Kowal w tym czasie usiadł wygodnie na krześle, i pociągnął głęboki łyk miodu, znacząco uśmiechając się do Ivara. Pomimo złości jaką odczuwał, młodzieniec nie mógł powstrzymać uśmiechu na widok potężnie zbudowanego mężczyzny w wieku Runolfa nadal zachowującego młodzieńcze poczucie humoru. To właśnie te iskierki kryjące siew oczach mężczyzny, które tańczyły również w spojrzeniu jego ojca sprawiły, że polubił go od pierwszej rozmowy.

                -Jestem wam winny opowieść przyjaciele.- Ton kowala nie nosił już śladów wesołości.-Opowieść, która może ułatwić waszą dalszą wędrówkę, o ile będziecie w stanie wyciągnąć z niej należyte wnioski. Ale najpierw zadam wam pytanie…Czy któryś was, potrafi odczytać księgę, którą mi pokazaliście? A może któryś z moich tatuaży?

                Ivar tylko potrząsnął bezradnie głową. W jego umyśle zaczęło się rodzić podejrzenie co do natury opowieści, którą zaraz miał usłyszeć. Jego serce zaczęło bić mocniej, niecierpliwe w oczekiwaniu na poznanie tajemnicy tajemniczego tomu, który zabrał z grobowca Smokobójcy. Widząc wciąż jeszcze kiepski stan swojego towarzysza, Sigmund postanowił przejąć stery w rozmowie.

                -Zastanawiałem się nad tym dziwacznymi znakami przez większość mojego życia, i przez tysiące lat już po śmierci. Prosiłem o pomoc Saladyna, i kilka innych smoków, jednak jako, że nie zapisują one niczego i nie znają pisma, nie potrafiły mi wytłumaczyć jego sekretów. Jednak przeglądając je przez tak długi okres czasu, nie mogłem nie zauważyć, że twoje tatuaże w większości pokrywają się z symbolami zawartymi w księdze, dzięki której wykułem zbroję i miecz. Czy to właśnie o tym chcesz nam opowiedzieć?

                Runolf skinął poważnie głową, jakby zadowolony z odpowiedzi Sigmunda.

                -Znam twoją historię Sigmundzie Smokobójco, największy bohaterze Midgardu. Wiem, że otrzymałeś tą księgę od swojego przybranego ojca.  Wiem również o rzeczach, o których ty nie masz pojęcia, i o których pojęcia nie miał również Faber. Posłuchajcie mnie obydwaj, a może rzucę trochę światła na ścieżkę, którą podążacie.

                Wiele lat przed narodzeniem Fabera, jego przodek próbował przetłumaczyć księgę, chcąc zgłębić jej sekrety, które nęciły go swoim zakazanym smakiem. Nie udało mu się to jednak, i umarł, nie posunąwszy się naprzód w swoich pracach. Przekazał strzeżoną przez siebie tajemnicę swoim dwóm synom, którzy przyrzekli mu kontynuowanie jego wysiłków. Jednak wkrótce po śmierci ojca, rodzeństwo popadło w konflikt, w wyniku którego ich ścieżki się rozeszły. Jeden z braci sporządził kopię księgi, i wyruszył z rodzinnego domu. Mężczyzna, podobnie jak jego ojciec, całkowicie poświęcił się księdze, jednak w przeciwieństwie do rodzica, jemu udało się poczynić pewne postępy. Swoje odkrycie przekazał snowi, który z kolei przekazał je swojemu. Niezliczone pokolenia mojej rodziny pracowały nad wydarciem księdze jej tajemnic, aż w końcu osiągnęły sukces. Jednak wiedza jest groźnym narzędziem, i niekiedy nieuważne obchodzenie się z nią, prowadzi do wypadków.

 Któryś z moich przodków, ogarnięty pychą , zaczął wmawiać wszystkim, że został obdarzony mądrością bogów, i że powinni go traktować jako ich posłannika, spełniając wszystkie jego zachcianki. Prości wieśniacy ochoczo uwierzyli w jego piękne słówka o zbawieniu i szczęściu wiecznym, oddając mu wszystko co posiadali. Wtedy też, pijany władzą, sam ogłosił się bogiem, i kazał otaczać się czcią. Zakazał modłów do Odyna i Thora, a poświecone im miejsca zburzył, lub przemianował na świątynie swojej osoby. Łatwo się domyślić, że nie spodobało się to mieszkańcom Asgarth’u. Odyn osobiście pofatygował się na ziemię, i rzucił na cały nasz ród klątwę. Skazał nas na życie sług, noszących piętno swojej odpowiedzialności na skórze. Od tego czasu, każde dziecko, które przychodzi na świat w mojej rodzinie, naznaczone jest symbolami z księgi, abyśmy pamiętali, że wiedza, którą posiadamy, nie czyni z nas władców, lecz służących. Król bogów ofiarował nam także szansę na odkupienie win przodka. Przekazał mu przepowiednię, głoszącą, że pewnego dnia, zjawi się Ten, Który Rozkazuje Żywiołom, i jeśli ktoś z jego rodu wspomoże go w jego zadaniu, klątwa zostanie zdjęta. Gdy zobaczyłem twój płonący miecz, w moim sercu zabłysła iskierka nadziei, jednak nie miałem jeszcze dość pewności, by już wtedy z tobą porozmawiać. Dopiero gdy pokazałeś mi księgę, zrozumiałem, że proroctwo mówiło właśnie o tobie, a ja jestem tym, który ma ci pomóc.

                Zapadła chwila ciszy, w której nawet Sigmund wyglądał na zaskoczonego. Na przezroczystej twarzy ducha malował się wyraz niedowierzania, który jednak bladł w porównaniu z tym, który zdobił oblicze Ivara. Chłopak siedział z szeroko otwartymi ustami, wpatrując się wytrzeszczonymi ze zdumienia oczami w twarz Runolfa, który mógł być odpowiedzią na jego ciche modlitwy o pomoc w pokonaniu Mrocznego. Jedynym co psuło jego radość, była wzmianka o przepowiedni Odyna. To byłoby już drugie proroctwo opisujące jego osobę, o którym dowiedział się w przeciągu kilku dni. Najpierw tajemnicza Wyrocznia, mieszkająca na zapomnianych przez ludzi rubieżach Midgardu, a teraz sam król bogów! To było zdecydowanie za wiele jak na jego skołowany jeszcze od skutków nadużycia miodu umysł. Znowu zaczynał się zastanawiać, ile decyzji podjął tak naprawdę samodzielnie, a ile było kierowanych ręką losu. Ponownie zaczął zagłębiać się w otchłań, w której był jedynie marionetką, tańczącą na sznurkach bogów. Ciężką ciszę, która zapadła w kuchni przerwał Sigmund.

                -Twierdzisz zatem, że jesteś stanie przetłumaczyć księgę?

                Runolf spojrzał na niego, z oczami ponownie wypełnionymi rozbawieniem.

                -Przyjacielu, ja wcale „nie sądzę”, że mogę przetłumaczyć księgę. Ja wiem, że mogę to zrobić. Ale sama treść jest nieważna, w końcu bez jej znajomości udało ci sie stworzyć swój wspaniały rynsztunek. Chodzi o coś znacznie ważniejszego, choć nie mam pojęcia co to może być. Być może, że nasz młody towarzysz zrozumie zagadkę, w końcu to o nim mówi przepowiednia!

                To mówiąc, kowal wstał z krzesła i zniknął  w sypialni. Wkrótce zza drzwi dało się słyszeć zgrzyt przesuwanej skrzyni, a następnie skrzypienie dawno nie otwieranych zawiasów. Gdy mężczyzna wrócił, niósł ze sobą oprawiony w wypłowiałą skórę manuskrypt, niemal identyczny do tego, który był w posiadaniu Ivara. Jedyną różnicą był kolor okładki, która w tym przypadku była lekko niebieskawa, choć oryginalny kolor już dawno zatracił swoją głębię. Runolf położył ostrożnie księgę na stole, i z namaszczeniem zaczął przewracać kolejne kartki, aż doszedł do ostatniej. Wewnętrzna strona okładki ozdobiona była jakimś rysunkiem przedstawiającym przecinające się ze sobą linie omijające szersze lub węższe plamy. Poszczególne elementy opisane były owymi tajemniczymi symbolami z księgi. Nagle chłopak zdał sobie sprawę z tego na co patrzy. Nie widział zbyt wiele podobnych rysunków, ale jego ojciec kiedyś wytłumaczył mu czym są i do czego służą. Nie umiałby się żadnym posłużyć, jednak wiedział, że potrafią być bardzo przydatne.

                -Ta mapa została znaleziona przez mojego przodka, zaszyta w okładkę oryginalnej księgi, z której korzystał Sigmund przy wykuwaniu oręża. Nie pokazał jej swojemu bratu, i dlatego nie natrafiliście na nią przeglądając swój egzemplarz. Czy poznajecie miejsce, do którego prowadzi?

                Tym razem zarówno Sigmund jak i Ivar zaprzeczyli potrząśnięciem głowy, nie śmiejąc przerwać uroczystego nastroju, który zdawał się wypełniać całe pomieszczenie. Kowal uśmiechnął się tryumfująco, zadowolony, że jego opowieść wywarła na gościach tak silne wrażenie. Mgliście uświadomił sobie, że tego typu myślenie doprowadziło jego przodka do sprowadzenia na cały ród klątwy, jednak nie przejmował sięga bardzo tą myślą. Jeśli tej dwójce uda się rozwiązać tajemnicę mapy, jego przekleństwo będzie tylko niemiłym wspomnieniem.

                -Tak sie składa, że ja wiem. To tereny znajdujące się daleko na północy, całkowicie pokryte lodowcem. Swego czasu wybrałem się w tamte strony, mając nadzieję znaleźć cos związanego z księgą, lecz po dotarciu na wskazane przez mapę miejsce, znalazłem się pośrodku śnieżnego pola, na którym nie było nic, oprócz nieskończonej, białej równiny. Jednak może wy, będziecie w stanie dostrzec tam coś więcej.

                Przygotowania do długiej podróży na północ trwały przez kolejnych kilka dni. Od wdzięcznych za uratowanie mieszkańców wioski, Ivar otrzymał zapasy, które wystarczyłyby mu na znacznie dłuższą drogę. Okrągłe bochenki pszennego chleba, ogromne koła sera, długie pasy suszonego mięsa i ku zgrozie Ivara pękate dzbany najlepszego miodu…Wszystko to zostało załadowane na drabiniasty wóz, do którego zaprzęgnięto dwie wychudłe nieco chabety, które parskały wesoło w oczekiwaniu na wyruszenie. Większy problem przedstawiał się z ciepłymi ubraniami, które były niezbędne w podróży w tak mroźne rejony kraju. Jednak i w tym przypadku pomocne okazały sie miejscowe kobiety, które z uśmiechem na ustach obskoczyły Ivara, i  zaczęły za pomocą konopnych sznurków z zaplecionych na nich supełkami, mierzyć obwód jego talii, bioder, nogawek i wszystkiego co było niezbędne do uszycia ubrania. Kilku myśliwych zapuściło się w gęstwinę puszczy, i wróciło z kilkoma ustrzelonymi basiorami, z których natychmiast zdarli futra, i przekazali pracującym żonom i córkom.

 Dzięki ich przyspieszonej pracy, już po trzech dniach chłopak został obdarowany wspaniałym futrem, doskonale izolującym od zimnego wiatru, i chroniącym przed wszędobylskimi płatkami śniegu. Swoje nowe ubranie również umieścił na wozie, nie chcąc poruszać się przez całą drogę pod gorącymi promieniami letniego słońca, odziany w grube okrycia. Jedynie Sigmund nie czynił żadnych przygotowań. Jako duch, nie odczuwał głodu ani pragnienia, nie bał się również zimna czy gorąca. Runolf, który dołączyło wyprawy na północ jako przewodnik, i człowiek, który jako jedyny potrafił odczytać mapę, wydawał się niecierpliwie oczekiwać wyjazdu, jakby już sam fakt wyruszenia, miał zdjąć ciążące nad nim przekleństwo. Od czasu jego opowieści, Ivar zastanawiał się kilkakrotnie, czy mężczyzna powiedział im o wszystkich konsekwencjach kary Odyna, jednak nie ośmielił się zapytać wprost, nie chcąc urazić kowala. Po prostu nie uważał kilku tatuaży za coś szczególnie dotkliwego, zwłaszcza za zbrodnię, której dopuścił się przodek Runolfa, podejrzewał więc, że mężczyzna przemilczał te bardziej nieprzyjemne szczegóły kary. Miał jednak na głowie własne problemy, i nie zamierzał wtrącać się w nieswoje sprawy.

Zresztą, jeśli tylko uda się mu wykonać swoje zadanie, cokolwiek prześladuje kowala, zniknie na zawsze. W końcu byli już gotowi. Ivar przypasał do boku pochwę bezpiecznie ukrytym w niej Huggtand’zie, i wspiął się na kozioł tuz obok Runolfa, który powoził. Zbroja spoczywała wśród stert zapasów, bezpiecznie przymocowana, i zabezpieczona przed ześlizgnięciem się. Sigmund ulokował się najwygodniej jak potrafił na wozie, co w przypadku ducha nie było wcale takie trudne. I tak unosił się kilka centymetrów nad powierzchnią otaczających go przedmiotów, więc nie mógł narzekać, że cos go uwiera. Zresztą, żeby coś mogło go uwierać, potrzebowałby materialnego ciała. Cała wioska zebrała się przed chatą kowala, chcąc pożegnać swoich dobroczyńców, zanim ci wyruszą w długą i niebezpieczną trasę, na której mogą czaić się kolejne oddziały Orków, lub gorsze od nich niebezpieczeństwo w postaci smoków. Ivar co prawda był świadomy tych niebezpieczeństw, jednak towarzystwo Sigmunda, który był potężnym wojownikiem, i w dodatku nie mógł odnieść rany, oraz przyjemny ciężar rękojeści Huggtand’a, obijającej się o biodro, dodawały mu otuchy i odwagi. Nie wyobrażał sobie przeciwnika, którego nie byliby w stanie pokonać. Runolf obejrzał się na swoich towarzyszy, oceniając ich taksującym spojrzeniem, jakim surowy ojciec spoglądałby na swoje niesforne dzieci przed ważną uroczystością.

                -Jesteście gotowi do drogi?

                Potwierdzające pomruki utonęły w świście bata uderzającego nad głowami koni, które parsknęły na dobrą wróżbę, i ruszyły przed siebie wzbijając kopytami w powietrze grudki czarnej ziemi. Wóz szarpnął i zaczął stopniowo nabierać szybkości. Po chwili zniknął z pola widzenia, pochłonięty przez paszczę lasu. Mieszkańcy wioski zaczęli rozchodzić się w kierunku swoich chat, które trzeba było należycie odbudować po ataku zielonoskórych.

                Droga na północ ciągnęła się przez gęstniejącą po obu stronach wyboistego traktu puszczę, która z każdą przejechaną staja stawała się coraz bardziej mroczna i nieprzystępna. Kilkakrotnie zmuszeni byli zatrzymywać wóz, i oczyszczać przejazd, na który zwaliło się drzewo. Z mozołem przesuwali ciężkie pnie, nie chcąc zaprzęgać do pracy koni, które musiały zachować siły na dalszą podróż, która wcale nie miała się jeszcze ku końcowi. Trakt stawał się coraz bardziej nierówny i błotnisty. W miarę oddalania się od wioski, robił się coraz bardziej dziki i zarośnięty. W pewnym momencie, Runolf skręcił w odchodzące na prawo rozwidlenie, i teraz kierowali się na wschód, chociaż mogli jedynie domyślać się, że to właśnie ten kierunek, ponieważ tarcza słoneczna była niewidoczna poprzez wysokie korony drzew-olbrzymów. W okolicy południa pierwszego dnia, zostali zmuszeni zapalić latarnie, tak nieprzenikniony stał się panujący w puszczy mrok. Wokół siebie słyszeli śpiewania ptaków, które pozwalał się im orientować w porze dnia, oraz mniej kojące odgłosy gałązek trzaskających pod łapami jakichś niewidocznych zwierząt. Kowal co prawda uspokajał chłopaka, zapewniając go, że w tutejszych lasach żyje bardzo niewiele wilków, a te, które przetrwały, są zazwyczaj niewielkie, i unikają kontaktów z ludźmi.

Przemilczał jednak myśl, która zrodziła siew jego własnej głowie, a która podsuwała mu obrazy zielonoskórych bestii uzbrojonych w rzeźnickie tasaki, i skradających siew kierunku wozu. W takich momentach zacinał mocniej lejcami, zmuszając biedne konie do szybszego marszu przez trudny teren. Poczciwe szkapy robiły co mogły, jednak w pewnym momencie i one straciły siły, odmawiając posuwania się o choćby staję dalej. Chcąc nie chcąc, podróżnicy zostali zmuszeni do rozłożenia obozowiska na trakcie. Obawiali się, że jeśli zejdą z wytyczonej ścieżki, zabłądzą w lesie, i nie trafią do wozu. Korzystając z rozrzuconych wszędzie dookoła suchych gałęzi, Ivar rozniecił niewielkie ognisko, a Runolf w tym czasie zajął się końmi. Odpiął zmęczone zwierzęta, i nakarmił je owsem. Następnie sięgnął do juków, i wydobył z nich zgrzebło, którym dokładnie wyczyścił skórę klaczy. Co prawda, do opieki nad końmi zgłosił się Sigmund, jednak zwierzęta płoszyły się za każdym razem gdy znajdywał się w ich pobliżu, najwyraźniej wyczuwając, że nie jest on istotą z tego świata. Dlatego też, Smokobójcy, Herosowi z legend i największemu dobroczyńcy ludzkości zostało powierzone zadanie przygotowania posiłku, z którego wywiązał się w miarę dobrze, serwując kompanom gulasz z rozgotowanego jęczmienia okraszony szczodrze kawałkami suszonego mięsa.

Po posiłku, przyjaciele udali się na spoczynek, zostawiając Sigmunda na straży, jako że nie potrzebował on snu. Niedługo przed świtem, Ivar poczuł naglący ucisk w pęcherzu, i oddalił się na stronę za potrzebą. W świetle żarzących się jeszcze gałązek, ominął rozciągniętego na ziemi kowala, i niezauważony przez Sigmunda, udał się na stronę. Przemknęło mu przez głowę, że Sigmund nie jest zbyt czujnym wartownikiem, skoro nie zauważył ruchu wewnątrz obozu. Nie chciał nawet myśleć, co by było, gdyby ktoś skradał się w ich kierunku od strony lasu. Otrząsnął się ze swoich paranoicznych rozmyślań, i stanął pod najbliższym drzewem. Zapinał właśnie spodnie, kiedy bardziej poczuł, niż dostrzegł, że ktoś go obserwuje. Włosy na karku stanęły mu dęba, a po plecach przebiegł dreszcz. Zupełnie jak wtedy gdy po raz pierwszy spotkał Sigmunda. Odwrócił się ostrożnie, mając nadzieje dostrzec stojącego za sobą przyjaciela, jednak Smokobójca był tam, gdzie poprzednio, odwrócony do niego tyłem. Chłopak zaczął uważnie wpatrywać się w ciemność przed sobą, próbując wyłowić jakiś kontur, czy ruch, jednak było to na nic. Nagle poczuł na twarzy delikatny podmuch powietrza, zupełnie jakby coś przemknęło tuż przed nim.

Coś naprawdę dużego. Usłyszał szelest czegoś miękkiego sunącego po opadłych liściach, a następnie miękki odgłos stąpających łap. Nadal nie widział tego co się zbliżało, ale zaczynał juz mieć podejrzenia. Był zbyt sparaliżowany strachem by odwrócić się i uciekać. Nie chciał nawet krzyknąć o pomoc, był bowiem pewny, że gdy to zrobi, czające się zwierze rzuci się mu do gardła. Jego kolana drżały niczym trzcina poruszana na wietrze, a wzdłuż kręgosłupa spływały strugi zimnego potu. Nawet w obliczu smoka nie czuł takiego strachu. Być może było to spowodowane tym, że z przed jaszczurem stanął oko w oko, w biały dzień, a w przypadku tej tajemniczej bestii, mógł tylko oczekiwać niewidzialnych kłów i pazurów, wypadających z ciemności. Perspektywa tak potwornej śmierci przerażała go do szpiku kości. Upadłby, gdyby nie skurcz mięśni, który utrzymywał go w pionie.  Całe jego ciało naprężyło się w oczekiwaniu na nadchodzący cios.

Żałował teraz, że idąc za potrzebnie wziął ze sobą miecza, jednak wówczas nie wydawał się wcale potrzebny. Ten błąd będzie go kosztował życie. Gdy napięcie stało się już nie do wytrzymania, i młodzieniec gotów był zaryzykować ucieczkę, coś dziwnego zaczęło się dziać w ciemnościach przed nim. Usłyszał kolejny szelest, a chwilę później mrożący krew w żyłach pisk bólu, oraz chrzęst miażdżonych kości i rwanego futra. Głęboki warkot przedarł się przez zasłonę mroku. Było w nim jednak coś, co napawało Ivara nadzieją, oddalało strach i napełniało go odwagą. Po chwili pisk ustał, zastąpiony przez tryumfalne wycie. Ciemność nieco się rozjaśniła, i oczom chłopaka ukazał się niezwykły widok. Stał przed nim ogromny, sięgając mu niemal do głowy wilk o białej jak śnieg sierści. Jedynie pysk zwierzęcia splamiony był brunatną posoką, która powalała również jego łapy i pierś. Obok leżały zwłoki płomiennorudego basiora, znacznie mniejszego od tego, który go zabił, ale nadal przewyższającego posturą przeciętne wilki, które chłopak znał. Rozszarpane gardło bestii toczyło z siebie strumienie gorącej krwi.

Ivar spojrzał w oczy białego zwierzęcia. Były doskonale żółte, przepełnione jakąś nadzwyczajną mądrością i mocą. Pragnął wyciągnąć rękę, i dotknąć jego miękkiego futra, jednak nie śmiał tego uczynić. Niedowierzanie odebrało mu mowę, i nie był nawet w stanie podziękować za ratunek, który niewątpliwie był mu potrzebny. Coś w wyglądzie rudego basiora podpowiadało chłopakowi, że nie miał on przyjacielskich intencji. Tymczasem biały wilk otworzył paszczę, i ku jeszcze większemu zdziwieniu młodzieńca, przemówił.

                - Ivarze Bjoernsonnie…W twoich rękach spoczywa los całego Midgardu. Musisz wiedzieć, że są istoty, którym zależy na porażce twojej misji. Nieprzyjaciel ten nie cofnie się przed niczym, byle tylko pokrzyżować twoje plany. Wysłał swojego sługę, aby ten podstępnie pozbawił cię życia. Nie mogłem na to pozwolić. Musisz dostrzec to co ukryte pod powierzchnią, albowiem tylko wtedy będziesz mógł uratować swoich rodaków przed pewna zgubą. A teraz wracaj. Tej nocy, będziesz bezpieczny. Lecz pamiętaj, że nie zawsze będę mógł cię strzec, zatem upewnij się, że już nigdy więcej nie zostawisz swojego miecza w obozie. To potężna broń, strzeż jej jak oka w głowie.

                Zanim Ivar zdążył wypowiedzieć pytania, które cisnęły się mu do ust, olbrzymi basior odwrócił się i pomknął w las. Chłopak stał jeszcze przez chwilę pod drzewem, starając się dostrzec swojego tajemniczego wybawcę, jednak puszcza była zbyt ciemna. Nadal wstrząśnięty tajemniczym spotkaniem i jeszcze bardziej tajemniczymi słowami wilka, młodzieniec odwrócił się w stronę obozowiska, i ruszył w kierunku stróżującego Sigmunda. Smokobójca wydawał się spokojny, zupełnie jakby nic się nie stało.

                -Ivarze, czemu nie śpisz? Jutro czeka nas kolejny dzień ciężkiej jazd. Powinieneś wypocząć…

Chłopak ze zdumieniem wytrzeszczył na niego oczy.

                -Nie powiesz ani słowa o tym gigantycznym wilku, z którym rozmawiałem? W ogóle, to dlaczego nie przybiegłeś słysząc te wycia dochodzące z okolicy obozu?

                Teraz przyszłą kolej na Sigmunda żeby przybrać zaskoczoną minę.

                -Gigantyczny wilk? Wycia? Chyba miałeś zły sen. Nie mogłem zasnąć, jestem przecież duchem, a nie słyszałem, ani nie widziałem niczego o czym mówisz. Jesteś pewien, że to nie był koszmar?

                Młodzieniec zastanowił się przez chwilę. Czy rzeczywiście mogło mu się to wszystko przyśnić? Wszystko wydawało się takie realne…Strach, oddech białego wilka…Krew wsiąkająca w ziemie…Krew.

                -Chodź za mną! Muszę ci coś pokazać. Przekonasz się, że to co mówię, jest prawdą.

                Zaprowadził powątpiewającego Sigmunda pod drzewo przy którym spotkał basiora, opowiadając mu po drodze wszystko co pamiętał. Jednak gdy doszli na miejsce, okazało się, że truchło rudego wilka gdzieś znikło. Również ślad krwi zostały starannie zatarte, bądź zniknęły. A może…może nigdy ich tam tak naprawdę nie było? Smokobójca z wyraźną troską na twarzy przyglądał sie swojemu młodemu towarzyszowi.

                -Jesteś pewny, że dobrze się czujesz? Nie widzę tu żadnego wilka…

                -Chyba jednak miałeś rację. Musiał mi się przyśnić…Ale ten sen był taki realistyczny…

Chłopak nie miał ochoty na kontynuowanie tej rozmowy. Sigmund najwyraźniej nie miał zamiaru mu uwierzyć bez dowodów, a ostatnie czego chciał, to to by jego przyjaciele mieli go za szaleńca. Dlatego też pozwolił się odprowadzić do swojego posłania.

                -Tak już jest ze snami. Niektórzy uważają, że są one bardziej rzeczywiste od świata, który nas otacza, są bowiem odbiciem duszy każdego z nas. Czasami, są tak prawdziwe, że ludzie odbierają je jako przepowiednie. Nic dziwnego, że uznałeś, iż naprawdę widzisz białego basiora.

                Ivar milcząc skinął głową. Już po chwili ponownie pogrążył się w krainie snów.

                Następne dni upływały bardzo podobnie. Z leśnego traktu wyjechali na bardziej odsłonięty gościniec, który co prawda nie chronił ich już tak dobrze przed wykryciem, jednak dalsza podróż przez puszczę stała się już niemożliwa. Drzewa rosły zbyt gęsto, a niegdyś utrzymywany w dobrym stanie trakt, zamieniał się w wąskie, błotniste ścieżki wydeptane przez leśne zwierzęta. Ivar spędzał całe dnie na wozie, jedynie od czasu do czasu schodził by rozprostować obolałe nogi. Od czasu spotkania z tajemniczymi wilkami nie rozstawał się już z Huggtand’em, zawsze trzymając go w pobliżu, nawet podczas snu. Droga na północ była nużąca i uciążliwa, toteż jego towarzysze nie mieli zbyt dużej ochoty na rozmowę. Runolf skupiał całą swoją uwagę na powożeniu wozem, a Sigmund wpatrywał się w tylko sobie znane punkty na widnokręgu, pogrążywszy siew głębokiej zadumie.

Spędzane pod gołym niebem noce stawały się coraz chłodniejsze, aż w końcu chłopak zmuszony był sypiać w swoich nowym futrze. Miał co prawda pewne opory przy zakładaniu na siebie wilczych skór, zbyt duże wrażenie zrobił na nim biały basior, jednak mróz i lodowaty wiatr w końcu przekonały go do zmiany decyzji. Dziesiątego dnia podróży zaczął padać śnieg. Delikatne płatki białego puchu opadały spiralami na obładowany wóz, parskające konie i zgarbionych pod uderzeniami północnego wiatru podróżnych. Zadymka przybierała na sile, i już wkrótce konie brnęły przez sięgające im do pęcin zaspy. Na szczęście śnieg był świeży, i lekki toteż zwierzęta nie miały większych trudności w parciu do przodu. Kowal obwiązał im nogi ciepłymi szmatami, chcąc uchronić je tym samym przed odmrożeniami, i poganiał naprzód aż do zapadnięcia zmroku.

 W miarę posuwania się naprzód, pogoda stawała się coraz gorsza, aż w końcu opady nie ustawały nawet na moment. Podróżnicy zostali zmuszeni zatrzymać się w opuszczonej wiosce, którą napotkali na swojej drodze. Zarówno konie jak i ludzie utknęli w ciasnej chacie na cały dzień, starając się przeczekać wyjątkowo paskudną burzę śnieżną. Okna były powybijane, i wewnątrz panował mróz nie mniejszy od tego na zewnątrz, jednak dzięki wysiłkowi kowala, który zatkał pospiesznie nieszczelne otwory, oraz rozpalił ognisko, wkrótce zrobiło siew niej całkiem przytulnie. Kolacja minęła towarzyszom w milczeniu, i dopiero po skończonym posiłku postanowili przedyskutować swoje położenie.

                -Daleko jeszcze do tego miejsca, wskazanego przez mapę?

Ivar robił wszystko, by w jego głosie nie można było doszukać się nut skargi, jednak czuł, że nie do końca się mu to udało. Był zziębnięty, zmęczony długą podróżą, i ciągle zastanawiał się nad wizytą złożoną mu przez wilka. Próbował zgadnąć kim on był, jednak chociaż w głębi duszy czuł, że zna odpowiedź, wymykał się mu ona z uścisku, za każdym razem gdy już myślał, że ją ma. Runolf wyciągnął zza pazuchy pomiętą kopię mapy, którą sporządził tuż przed początkiem wyprawy, i zaczął ją uważnie studiować. Jego usta poruszały się bezdźwięcznie, zupełnie jakby kowal dokonywał jakichś obliczeń.

                -Już niedaleko. Dwa dni podróży, góra trzy. Jednak to nie odległością się martwię-wskazał dłonią na zasłonięte pakunkami okno.- Jeśli utrzyma się taka pogoda, nie przejedziemy dalej wozem. Będziemy musieli go tu zostawić, i zbudować sanie, na które załadujemy zapasy.

                Sigmund i Ivar zgodnie przytaknęli kowalowi, którego jednogłośnie wybrali na przywódcę wyprawy. W końcu już raz przebył on tę drogę. Pogoda nie zmieniła się przez noc, cały następny ranek i popołudnie. Przyjaciele zmuszeni byli zostać w chacie, zabawiając się opowieściami z dawnych lat, spośród których najbardziej interesujące oczywiście były historie Sigmunda. W miłej atmosferze czas zleciał im do wieczora. O świcie, nie mogli dostrzec słońca przez szalejącą zamieć. 

Tak, obiecałem, że będzie już 8, ale wiecie jak to jest po maturach...Co siadłem do pisania, to ktoś wyskakiwał z propozycją żeby zrobić imprezę czy po prostu skoczyć na piwo czy inną pizze...Nie, początek tej części opowiadania nie jest wzorowany na moich osobistych przeżyciach :D Aż tak źle nie było ^^