Rozdział VII - Więzy krwi cz.II

Coś zimnego i ciężkiego jak bryła ołowiu opadło na dno żołądka Ivara. Rzucił kowalowi czujne spojrzenie, jakby upewniając się, iż ten nie żartuje, jednak rozradowana twarz mężczyzny wyrażała absolutną szczerość. Skąd zresztą miałby znać ową tajemniczą nazwę? Wątpił, że Runolfowi udało się spotkać na swej drodze smoka dość przyjaznego, by przekazał on mu odebrane ludzkości wspomnienia, tak, jak w przypadku chłopaka uczynił to Saladyn. Pozostawało mu jedynie ufać słowom przyjaciela.

Przeniósł roziskrzone spojrzenie swoich lodowato błękitnych oczu na leżące przed nim szczątki niegdyś majestatycznego pojazdu. Już odkąd Smokobójca zwrócił mu uwagę, że jest to ten sam materiał, z którego wykonano jego starożytny rynsztunek, młodzieniec spoglądał na bryły metalu z mieszaniną szacunku i nabożnej niemalże czci, jednak dopiero teraz, gdy w pełni zrozumiał z czym miał do czynienia, poczuł jak ogarnia go fala emocji. Zakręciło mu się w głowie.

Stał oto przed kolebką ludzkości, tajemniczym, gwiezdnym statkiem, w którym przybyli pierwsi mieszkańcy Midgardu… Wydawało mu się, iż nieruchome kawałki granatowego metalu emanują wręcz aurą tajemnicy i pradawnej wiedzy, na zawsze straconej dla jego pobratymców. Nie. Nie straconej – odebranej przez smoki. Przezwyciężając rosnący w nim gniew, Ivar oderwał wzrok od Księżycowego Metalu i ponownie skupił się na twarzy Runolfa.

– Jesteś pewny, że dobrze odczytałeś runy?

Sam zdziwił się słysząc swój głos. Brzmiał on blado i cicho, zupełnie jakby chłopak stracił nagle całą swoją energię. Tak też właśnie sie czuł – jego nogi drżały jak po kilkugodzinnym marszu, a serce łomotało w piersi niczym młot kowalski.

– Całkowicie. Te dwa słowa znaczą dla mnie wiele… – Radosny wyraz zniknął z oblicza mężczyzny, zastąpiony przez nagłą powagę. – Według opowieści mojego ojca, w dniu, w którym je ujrzę, zakończy się klątwa wisząca nad moim rodem. Winy przodków w końcu zostaną wymazane i Odyn ponownie spojrzy na moją rodzinę przychylnym okiem.

Stojący nieco z boku Sigmund parsknął śmiechem. Dźwięk ten był tak nieoczekiwany i tak głośny, że głowy pozostałej dwójki natychmiast zwrócił się w jego kierunku. Widząc dwie pary spoglądających na niego pytająco oczu, Smokobójca odchrząknął nieco zażenowany swoim wybuchem i spróbował zamaskować zmieszanie przybierając najbardziej godny wyraz twarzy na jaki było go stać.

– Cóż… Uznałem to za nader zabawną grę słów…Rozumiecie… Odyn spoglądający przychylnym… okiem.

Widać było, iż zjawa wkłada mnóstwo wysiłku w kontrolowanie mimiki twarzy. Po paru chwilach duch poddał się i ponownie rozległ się jego grzmiący śmiech. Wyglądający na nieco urażonego, Runolf przywołał na usta lekki uśmieszek, doceniając bystry dowcip towarzysza.

– Jestem pewny, że władca Asgardu nie miałby nic przeciwko natrząsaniu się z jego kalectwa.

Zanim Ivar zdążył się wtrącić do wymiany zdań, do jego uszu dobiegł głośny, przerażony krzyk kobiety dochodzący najwyraźniej od strony oddalonej o kilkadziesiąt kroków ściany lasu. Jakby ucięty tym nowym dźwiękiem, śmiech Sigmunda umilkł. Cała trójka spojrzała po sobie, a po chwili, rozumiejąc się bez słów, ruszyła pędem w kierunku, z którego rozległ się wrzask. Nie zdążyli jednak dotrzeć nawet na środek wioski, gdy ich oczom ukazał się, sunący po porytej kołami wozów ziemi, ogromny cień. Chwilę później, powietrzem targnął ogłuszając ryk bestii, która zwinęła skrzydła i zaczęła opadać na wioskę.

Zaskoczony nagłym pojawieniem się smoka, Ivar podniósł oczy do góry, próbując ocenić skalę zagrożenia, jednak gad najwyraźniej nie był głupi – zbliżał się do nich mając za plecami płonącą tarczę słońca. Był zaledwie niewyraźnym, ciemnym kształtem sunącym nieubłaganie ku swym ofiarom. Żałując, że nie ma na sobie zbroi, chłopak wyszarpnął z pochwy rękojeść  Huggtanda i zostawiając swoich towarzyszy w tyle, ruszył na spotkanie opadającego napastnika, spodziewając się w każdej chwili poczuć na twarzy gorąco smoczego oddechu. Nic takiego sie jednak nie wydarzyło. Zamiast tego, pojawił się znajomy już nacisk na umysł, przez który Ivar miał ochotę potrząsnąć gwałtownie głową, w sposób, w jaki odpędza się uciążliwego owada. Z ulgą opuścił klingę i cofnął się nieco robiąc zielonej smoczych miejsce do lądowania.

„Gdzie twoja zbroja?”

Pobrzmiewające w tonie Skjeal nutki paniki zaniepokoiły młodzieńca, podobnie zresztą jak to, co kryło się za jej pytaniem. Rzucił uważne spojrzenie w górę, rozglądając się w poszukiwaniu pościgu lub innego niebezpieczeństwa, które mogło przestraszyć jaszczurzycę, nic jednak nie zobaczył. Tylko niewielkie, żeglujące na prądach delikatnego wiatru obłoki.

„Gdzie twoja zbroja?”

Ziemia pod stopami Ivara zadrżała lekko kiedy opadło na nią masywne cielsko Skjeal. Wzbijane przez jej wciąż bijące skrzydła chmury pyłu zaatakowały twarz młodzieńca, zmuszając go do odwrócenia głowy. Przez moment walczył z drapiącym go w gardło kurzem, chcąc jak najszybciej odpowiedzieć zielonołuskiej. W końcu udało mu się nieco zwilżyć usta i wypluć zgrzytające nieprzyjemnie pomiędzy zębami ziarenka.

– Po co mi zbroja? Ktoś cię ściga?

„Nie mamy czasu! – Smoczyca otworzyła szeroko paszczę i ryknęła Ivarowi prosto w twarz, jakby mając nadzieję, że zmusi go tym do szybszego działania . Bijący spomiędzy ogromnych szczęk smród gnijącego mięsa niemal odebrał młodzieńcowi oddech. – Mroczny wzywa!”

– Wzywa…? Mnie?

Poirytowana pytaniami Skjeal ponownie wydała z siebie wściekły krzyk. Widząc, że sprawa najwyraźniej jest niezwykle poważna, Ivar powstrzymał się przed wypowiadaniem na głos setek wątpliwości, które zaczęły szturmować jego myśli. Zamiast tego wpatrywał się badawczo w smoczycę, domagając się wyjaśnień.

„Smoki. Wzywa smoki! Znudził się powolnym wykrwawianiem ludzi… Planuje rozpętanie wielkiej wojny, w której chce wyniszczyć całą twoją rasę.”

Zielonołuska drżała na całym ciele, a jej wężowaty ogon ze świstem smagał chłodne powietrze. Cała jej postawa wyrażała ogromne wzburzenie i strach, zupełnie jakby chodziło o jej własne życie.

Uderzony wagą wypowiedzianych przez Skjeal słów, Ivar potrzebował chwili, by w pełni pojąć powagę sytuacji. Jeśli jaszczurzyca miała rację, dysponowali mniejszą ilością czasu niż się spodziewał. Pancerze, nad którymi pracowali Runolf i Sigmund, nie były jeszcze gotowe i nawet z pomocą chłopów, poduczanych przez kowala w sztuce płatnerskiej, miną całe dni zanim zdobędą odpowiednią ilość ekwipunku, by choćby marzyć o stawieniu oporu zmasowanemu atakowi smoków. Jeżeli Mroczny naprawdę zamierza wymazać z powierzchni Midgardu cały rodzaj ludzki, wszystkich ich czeka zagłada. Nie byli na to przygotowani. Chcąc zyskać absolutną pewność, zwrócił się do zielonej samicy.

– Skąd możesz to wiedzieć? Spotkałaś innego smoka?

„Każdy członek naszej rasy połączony jest z pozostałymi więzami Aury. Pozwala to nam na wzajemne komunikowanie się ze sobą. Największe lewiatany posiadają wystarczającą ilość energii magicznej, by przesłać swe słowa do wszystkich smoków krainy, niezależnie jak daleko się one znajdują.”

Złożone ciasno przy ciele skrzydła Skjeal drżały nerwowo, a jej pazurzaste łapy darły ziemię, wyrzucając w powietrze grudy błota. Bardziej niż wówczas gdy spotkał ją po raz pierwszy, przypominała zapędzone w ślepy zaułek zwierzę, przeczuwające swój rychły koniec. Chłopak potrafił nawet odnaleźć w sobie nutki współczucia dla zielonołuskiej – gdy Mroczny skończy zabijać ludzi, skieruje swoje gorejące spojrzenie w kierunku tych spośród swojej rasy, którzy nie poddali się jego woli.

Poczuwszy jak czyjaś ręka dotyka jego ramienia, Ivar odwrócił twarz do tyłu, by napotkać zaniepokojone spojrzenie Runolfa.

– Co się stało?

Dopiero wtedy młodzieniec uświadomił sobie, że mężczyzna nie usłyszał ani jednego słowa wypowiedzianego przez smoczycę. Kowal był jednak dość spostrzegawczy, by po bladym obliczu chłopaka domyślić się, iż wieści przyniesione przez Skjeal nie są pomyślne.

– Skończył nam się czas…

– O czym ty… – Runolf uniósł wysoko brwi, zupełnie nie rozumiejąc o co chłopakowi chodzi, ten jednak nie dał mu skończyć.

– Udało ci się skończyć chociaż jedną zbroję?

Zmieszany mężczyzna oblizał nerwowo wargi, wciąż nie wiedząc do czego zmierza jego rozmówca. Po wyrazie oczu Ivara widać było, że wydarzyło się coś strasznego. Zniknął gdzieś zwyczajny dla młodzieńca optymizm, zastąpiony pustką rezygnacji. Widząc podobne spojrzenie przyjaciela, kowal poczuł jak jego niedawna radość topnieje niczym śnieg pod dotykiem promieni słonecznych. Zanim jednak zdążył mu odpowiedzieć, do gorączkowej wymiany zdań wtrącił się Sigmund.

– Skoro skończył się nam czas, kilka sekund, które poświęcisz na wyjaśnienia, nie zrobi żadnej różnicy. Mów, chłopcze.

Po zniecierpliwionej twarzy Ivara widać było, że najchętniej zbyłby Smokobójcę i pobiegł czym prędzej w kierunku chaty, w której zostawił pancerz. Na szczęście Skjeal, która również nie miała ochoty na niepotrzebne słowa, wyręczyła chłopaka w odpowiadaniu na pytania jego towarzyszy. Smoczyca warknęła głośno i posłała w kierunku Runolfa oraz Sigmunda strumień myśli, w których przekazała im to, czym wcześniej podzieliła się z młodzieńcem. Obaj natychmiast umilkli, uważnie wsłuchując się w rozbrzmiewający w ich umysłach głos zielonołuskiej. W końcu kowal skinął głową, najwyraźniej pojmując powagę sytuacji.

– Zbroje nie są gotowe. Na Odyna, wykułem ledwo kilka mieczy i dwa napierśniki! Niepotrzebnie zmarnowałem tyle godzin na układanie tej przeklętej inskrypcji! Gdybym tylko…

„DOŚĆ! – Siła ryku samicy odrzuciła mężczyznę o krok do tyłu. W kocich oczach Skjeal płonęła prawdziwa furia. – Wasz gatunek skazany jest na wymarcie! Wolicie użalać się nad swoimi błędami, niż działać! Mroczny chce zamienić wasze wioski w pogrzebowe stosy, a wy zamierzacie się temu biernie przyglądać? Co z was za wojownicy?”

Cierpkie słowa podziałały na całą trójkę niczym wiadro lodowatej wody. Nie tracąc więcej czasu ani oddechu na dalsze roztrząsanie sprawy, rozbiegli się w różnych kierunkach – Ivar wraz z Sigmundem skierowali się do chaty kowala, gdzie na chłopaka czekała zbroja, a Runolf pospieszył do kuźni, by zebrać wszystko, co mogło im się przydać. Pędzącemu co tchu w kierunku zabudowań młodzieńcowi zdążyły jeszcze przemknąć przez głowę urywki wspomnień przekazanych mu przez Saladyna. Ponownie patrzył oczami sędziwego smoka wprost w emanujące pierwotnym strachem, bezdenne ślepia Mrocznego. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie może powiedzieć o tym swoim przyjaciołom, ale nie miał najmniejszych wątpliwości co do wyniku walki z czarnym lewiatanem. Nie byli na nią gotowi. Jeśli spróbują powstrzymać ogromnego gada, zginą. Jednak jeśli nic nie zrobią, czeka ich taki sam koniec. Wybór był prosty. Ciemnogranatowa klinga, wciąż ściskanego przez Ivara miecza, zalśniła złowieszczo, jakby przeczuwając zbliżające się starcie ze swym odwiecznym wrogiem.

***

Z pomocą Smokobójcy, w zadziwiająco szybkim tempie udało mu się dopasować wszystkie elementy zbroi. Gdy tylko ostatni rzemień został zaciągnięty, a metalowe klamry zatrzasnęły się z cichym kliknięciem, pochwycił w chronioną pancerną rękawicą dłoń hełm i wybiegł na zewnątrz jakby ścigała go horda Orków. Tuż za nim podążał milczący, jak zawsze przed walką, Sigmund dzierżący w dłoniach eteryczną kopię Huggtanda. Co prawda, nauczony doświadczeniami ze zrujnowanego zamku, Ivar nie sądził, by duch miał jakiekolwiek szanse na uczestnictwo w walce z Mrocznym, ale i tak cieszył się z obecności przyjaciela. Dodawała mu ona otuchy i przypominała, że nawet największe smoki, takie jak Saladyn, mogą zostać pokonane, jeśli rzuci się im naprzeciw człowiek pchany odpowiednią ilością determinacji.

Było to jednak niewielkie pocieszenie. W dodatku przyćmiewało je wspomnienie czarnej bestii, która oprócz niezwykłej siły fizycznej, dysponowała również ogromnymi zasobami Aury. Biorąc pod uwagę posłyszane od jednookiego gada historie, Mroczny nie był zwyczajnym jaszczurem – rósł szybciej niż pozostali przedstawiciele jego gatunku, a energia magiczna, która w nim drzemała nie przypominała niczego z czym chłopak do tej pory się zetknął. Od chwili gdy Saladyn po raz pierwszy zetknął się z czarnym smokiem, minął prawie miesiąc, i kto wie, jak potężny był on w tym momencie? Już wówczas przecież przewyższał wzrostem i siłą brązowego lewiatana, a łatwość z jaką go powalił podczas owego spotkania budziła w Ivarze dreszcze przerażenia. Jeśli tak olbrzymie stworzenie jak Saladyn uległo potędze Mrocznego, jakie szanse miał jeden człowiek, nawet jeśli miał na sobie niemalże niezniszczalną zbroję? Bestia nie musi być w stanie przebić go pazurami, może po prostu pożreć go żywcem, wraz z pancerzem i mieczem.

Podobne myśli jednak w niczym nie mogły mu pomóc, toteż odepchnął je na bok, świadom, że spoczywa na nim los całej krainy, a co ważniejsze – jej mieszkańców. Istniało ogromne prawdopodobieństwa, że zginie, pieczętując tym samym ich los, jednak nie zamierzał kryć się po kątach i czekać aż Mroczny zrobi sobie z niego przekąskę. Życie zwierzyny nieustannie umykającej przed pogonią nie przedstawiało się zbyt zachęcająco. Jeśli miał wybór, wolał chwycić za miecz i znaleźć śmierć na polu bitwy jak przystało na wojownika.

Gdy dotarł na plac, na którym wylądowała smoczyca, czekał już tam na niego Runolf odziany w coś, co okazało się być pospiesznie skompletowanym pancerzem, w którym mieszały się elementy stalowe i wykonane z Księżycowego Metalu. Niedokończony, noszący jeszcze ślady uderzeń młota, napierśnik, połyskiwał ciemnym granatem, podobnie jak garnczkowaty hełm i głownia potężnego topora. Reszta pochodziła z niezbyt dobrze utrzymanej, miejscami dziurawej od uderzeń miecza stalowej zbroi. Całość nie prezentowała się specjalnie okazale i chłopak wątpił, by naprędce sklecony pancerz ochronił mężczyznę przed smoczym ogniem.

Jedynie ściskany w pewnym uchwycie ręki kowala topór budził niejaki szacunek. Zarówno stylisko jak i głowica broni wykonane były z ciemnogranatowego metalu, który lśnił złowieszczo, odbijając ostatnie promienie słoneczne od morderczej krawędzi ostrza. Oręż był ogromny – dwukrotnie przewyższał rozmiarami każdy inny berdysz, który chłopak widział do tej pory, i gdyby nie to, że został wykonany z tak lekkiego materiału, nawet muskularny kowal miałby problem aby go unieść. Trzonek broni dorównywał wysokością Ivarowi, a półksiężycowa głowica była prawie tak szeroka jak jego pierś – wyglądała jakby jednym cięciem była w stanie odrąbać smoczy łeb.

Nie spodziewał się wprawdzie, że Runolf zdecyduje się im towarzyszyć, jednak nie potrafił się zmusić do próby wyperswadowania mu tego. Skinął po prostu głową w niemej podzięce za gotowość przyjaciela. Na wytatuowanej twarzy kowala pojawił się ponury uśmiech.

– Pomyślałem, że mogę się przydać. – Przerzucił topór z jednej ręki do drugiej zaskakując chłopaka zręcznością z jaką to zrobił. Od razu widać było, ze miał już wcześniej do czynienia z bronią. – Wykuwałem to dla siebie w wolnych chwilach… Nie sądziłem, iż przyjdzie mi go użyć tak szybko. Przynajmniej udało mi się go skończyć.

„Dość już marnowania oddechu! Czuję jak gniew Mrocznego przybiera na sile… Musimy się spieszyć!”

Skjeal ugięła łapy i wyprostowała prawe skrzydło tak, że jego czubek spoczął na ziemi u stóp Ivara, tworząc łagodną rampę, po której chłopak mógł się wspiąć na grzbiet smoczycy. Tuż za nim zaczął gramolić się Runolf ze swoim olbrzymim toporem. Niewątpliwie straszliwa w walce, broń stanowiła nie lada przeszkodę w bezpiecznym usadowieniu się na łuskowatych plecach jaszczurzycy. Gdy tylko mu się to udało, kowal klepnął młodzieńca w ramię, dając mu znak, że mogą ruszać. Zza pleców mężczyzny dobiegł niewyraźny pomruk Sigmunda potwierdzający gotowość ducha.

– Jak blisko jest teraz Mroczny?

Skórzaste skrzydła Skjeal uderzyły mocno, wzbijając kłęby zatykającego nozdrza pyłu. Jej zbudowane z węźlastych mięśni łapy wyprostowały się gwałtownie, niczym giętkie gałęzie młodego drzewka i Ivar poczuł silny wstrząs, który wydusił powietrze z jego płuc.

„Kilka godzin lotu stąd. Nawet z tak znacznej odległości, jego obecność pali mnie niczym rozżarzone żelazo… Jest w nim coś… Złego.”

Bez dalszych wyjaśnień, zielonołuska zaczęła wzbijać się coraz wyżej i wyżej, aż w końcu cały świat zlał się dla chłopaka w świst wiatru i łopot uderzających miarowo skrzydeł.

***

Wylądowali na ogromnej polanie pośrodku gęstej puszczy, która widziana z góry ciągnęła się w kierunku północnym aż po linię horyzontu. Dookoła zdążyły już zapaść nieprzeniknione niemalże ciemności, skąpo oświetlane przez co chwila kryjący się za chmurami sierp księżyca. Trudno było określić ile czasu zajęła im podróż, jednak Ivar przypuszczał, że zbliżała się północ. Chłodne, przesycone zapachem igliwia powietrze wionęło absolutną ciszą, w której łoskot skrzydeł Skjeal brzmiał niczym uderzenia gromów. Cała okolica wydawała się pusta i martwa.

Gdy smoczyca osiadła w końcu na ziemi, dla żadnego z towarzyszącej jej trójki wojowników nie było niespodzianką, iż polana nie rozbrzmiewała okrzykami nocnego ptactwa. Wisząca nad nią atmosfera zagrożenia wystarczała, by mieszkające w pobliżu zwierzęta umilkły, kuląc się przerażone we własnych norach i leżach. Ivar ostrożnie zsunął się z grzbietu zielonołuskiej i obrzucił otaczającą go przestrzeń uważnym spojrzeniem. Nie na wiele mu się to zdało – tarcza księżyca zniknęła właśnie za ciężkim obłokiem, spowijając krainę w aksamitnym płaszczu mroku.

Nie mogąc polegać na wzroku, młodzieniec wytężył pozostałe zmysły, próbując wychwycić najmniejsze oznaki zbliżającego się niebezpieczeństwa. Czujnie nadstawiał uszu w poszukiwaniu odległego ryku, mogącego zdradzać obecność smoków, jednak docierał do niego jedynie rzężący odgłos jaki przy oddychaniu wydawała z siebie wykończona lotem Skjeal.  Zniechęcony niepowodzeniem, rzucił w kierunku jarzących się w ciemnościach oczu smoczych pytające spojrzenie.

– To tu wezwał cię Mroczny?

„Nie – jej głos był czysty i wyraźny, pozbawiony jakichkolwiek oznak zmęczenia. – Wyczuwam jego obecność niedaleko stąd… Pomyślałam, że próba lądowania pomiędzy stadem smoków nie jest najlepszym planem. Zabiliby nas zanim jeszcze dostalibyśmy się w pobliże tego czarnego diabła!”

Musiał przyznać, że to miało sens. Poczuł nawet coś na kształt wyrzutów sumienia spowodowanych własną bezmyślnością. Chciał zapytać Skjeal czy ma jakieś propozycje, co do dalszych działań, jednak nie zdążył. Nagle, zupełnie znikąd, poczuł na sobie czyjeś nienawistne spojrzenie, które paliło go niczym rozgrzane do czerwoności węgle przytknięte do karku. Nogi zaczęły mu drżeć, a ściskająca Huggtanda dłoń zrobiła się mokra od potu, przez co rękojeść prawie wyślizgnęła mu się z uchwytu. Stojąca przed nim smoczyca syknęła głośno i pochyliła łeb ku ziemi, jakby oddając komuś cześć.

Ivar zaczął się obracać, aby stawić czoła przeciwnikowi, wcale jednak nie potrzebował go widzieć, by być pewnym kim –a raczej czym – on jest. Potworny, rozdzierający bębenki ryk targnął nocnym powietrzem. Wydawało się, że sama siła tego dźwięku jest w stanie wyrwać okoliczne drzewa z korzeniami – chłopak czuł napierające na swoje plecy fale krzyku, które uderzały w niego z mocą huraganu, niemal zwalając go z nóg. Przezwyciężając paraliżujący członki strach, młodzieniec obrócił się przez ramię i natychmiast spojrzał w górę.

Powiał silniejszy wiatr, przeganiając zasłaniające niebo chmury i pozwalając srebrzystemu światłu księżyca rozjaśnić nieco gęste ciemności. Nie udało się to im jednak w przypadku wiszącej na tle ciemnogranatowego firmamentu olbrzymiej sylwetki Mrocznego. Oniemiały Ivar z otwartymi ustami przypatrywał się czarnemu niczym skrzydła śmierci kształtowi, który mógł dostrzec jedynie jako przysłaniający gwiazdy cień. Nie potrafił odróżnić poszczególnych części ciała bestii, tak samo jak nie był w stanie znaleźć żadnego wytłumaczenia dla faktu, iż równie gigantyczny stwór unosił się w powietrzu, nie wydając przy tym najmniejszego dźwięku.

Coś zaczęło napierać na umysł chłopaka, który natychmiast podjął rozpaczliwe próby powstrzymania napastliwej obecności, spodziewając się lada moment poczuć obłapiające go macki myśli Mrocznego. Dopiero po chwili zorientował się, że była to Skjeal.

„Wybacz mi, Obdarzony. Nie miałam wyboru!”

Wypowiedziawszy te tajemniczo brzmiące słowa, które zostawiły młodzieńca z jeszcze większym mętlikiem w głowie, smoczyca wzbiła się do lotu i już po chwili zniknęła w ciemnościach. Nagle, cała polana jęknęła głucho i zadrżała. Siła wstrząsu zbiła Ivara i stojącego w pobliżu Runolfa, którego twarzy nie był w stanie dostrzec, z nóg. Tylko Sigmund twardo trzymał się wyprostowany. Leżąc pośród wyschniętej trawy, chłopak ze zgrozą obserwował świetlisty, jadowicie zielony łuk, który nadleciawszy od strony Mrocznego, ugodził jarzącą się błękitem sylwetkę ducha prosto w pierś. Zjawa zniknęła w cichej eksplozji energii. Jednocześnie, młodzieniec poczuł jak zabrany z grobowca Smokobójcy naszyjnik, który nosił od tamtej pory ukryty pod koszulą, rozsypuje się w pył, zupełnie jakby nagle zniknęły podtrzymujące go w całości zaklęcia i przedmiot postarzał się w przyspieszonym tempie o całe pięć tysięcy lat spędzonych pod ich opieką. Nie potrzebował żadnych innych dowodów na to, że jego przyjaciel odszedł z tego świata. Tym razem, na zawsze.

Ogarnęła go wściekłość. Płonąca w sercu chłopaka, ślepa furia tamowała chwilowo poczucie straty i żalu z powodu ostatecznej śmierci Sigmunda, kierując całą zbierającą się już od dłuższego czasu nienawiść młodzieńca na przycupniętego na środku polany gada. Sięgnął po upuszczony podczas upadku miecz i sprawnie podniósł się na równe nogi, nie zwracając nawet uwagi na wciąż rozciągniętego na ziemi kowala. Nie mając pojęcia gdzie znajduje się łeb Mrocznego, ani nie mogąc dostrzec jego śmiertelnie niebezpiecznych pazurów, Ivar ruszył biegiem w jego kierunku, wydając z siebie gniewny okrzyk.

Nie obchodziło go już, że zginie, nie czuł strachu. Jego rodzice i przyjaciele, a wraz z nimi rzesze niewinnych mieszkańców Midgardu, zginęli, jeśli nie zabici bezpośrednio przez czarnego smoka, to przez działające na jego rozkazy jaszczury. Nawet gdyby nie chciał z nim walczyć, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że na ucieczkę było już o wiele za późno. Jedyne co mu pozostało to spróbować zabić bestię. Najwyraźniej Runolf doszedł do tego samego wniosku, ponieważ młodzieniec nie ubiegł jeszcze sześciu kroków, kiedy zza swoich pleców usłyszał tupot uderzających o ziemię butów kowala. Dodało mu to odwagi – cieszył się, że jeśli pisane mu było zginąć z paszczy potwora, nie umrze samotnie.

Szarżując w stronę lewiatana, spodziewał się w każdej chwili napotkać na swej drodze ścianę płomieni. Co prawda miał wcześniej okazję przetestować starożytny pancerz Smokobójcy w piekle gadziego ognia, jednak coś podpowiadało mu, że nawet Księżycowy Metal stopiłby się jak wosk w konfrontacji z płomieniami podsycanymi magią Mrocznego. Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Zamiast tego, mniej więcej w połowie drogi dzielącej go od gigantycznego smoka, Ivar poczuł czyjąś obrzydliwą obecność.

Uczucie przypominało powolne zanurzanie się w lodowate, lepkie błoto, wciągające ofiarę w swoje bezlitosne odmęty. Towarzyszyło mu, czające się na obrzeżach świadomości chłopaka przerażenie, które niemalże zmusiło go do zaprzestania biegu. Zbierając każdą, najmniejszą nawet odrobinę woli walki, młodzieniec przezwyciężył oplatającą go niczym sidła chęć ucieczki i kontynuował szarżę.

Nagle, ni stąd ni z owąd, kilkadziesiąt stóp przed nim pojawiła się kula jasnego światła, która wyłowiła z ciemności znajomą mu sylwetkę. Poczuł się jakby otrzymał uderzenie obuchem kowalskiego młota. Znowu unosił się w owej tajemniczej pustce pomiędzy światami i rozmawiał ze Strażnikami Bramy. Przebłyski wspomnień przewijały się mu przed oczami z prędkością światła – miał przed sobą wspaniały pałac z białego kamienia. Obserwował tłoczących się na dziedzińcu magów. Przenikał przez kolejne kondygnacje, by w końcu znaleźć się w komnacie oświetlonej rozstawionymi na czubkach ośmioramiennej gwiazdy, czarnymi świecami… Pod jego niewidzialnym duchem stał zakapturzony mężczyzna recytujący jakąś tajemniczą inwokację w nieznanym chłopakowi języku… W końcu, wrota piekieł otwarły się wypuszczając wysoką, uskrzydloną postać stworzoną z samej esencji Ciemności. Dokładnie tę samą, która towarzyszyła teraz Mrocznemu.

Obślizgła, ociekająca żółtawą ropą skóra demona wydawała się pulsować niezdrowo, a jego ozdobiony rogami łeb szczerzył się okrutnie, kierując w stronę wrośniętego w ziemię Ivara spojrzenie czarnych niczym studnie piekieł ślepiów. Gdy tylko chłopak zobaczył z kim ma do czynienia, natychmiast zatrzymał się, niepewny jak powinien się zachować. Walczył już wcześniej ze smokami i wiedział, że owszem, są one potężne, ale można jednak je pokonać, nawet jeśli są rozmiarów stojącego przed nim lewiatana. W przypadku jednego ze sług Ciemności, nie miał najmniejszego pojęcia czego powinien się spodziewać i czy w ogóle można go zabić. Słyszał w swoim życiu dość opowieści o potędze demonów, by czuć przed nimi nie tylko strach, ale i respekt. Może i były złe do szpiku kości, jednak nie umniejszało to ich nieludzkiej inteligencji i siły, wręcz przeciwnie – pozbawione skrupułów, kierowane żądzą niesienia śmierci i zniszczenia, stanowiły ogromne niebezpieczeństwo dla zwykłych ludzi.

Nie zdając sobie sprawy z tego z czym ma do czynienia, Runolf pędził dalej w kierunku piekielnej istoty, wznosząc swój olbrzymi topór. Demon, bez odrywania spojrzenia od wciąż sparaliżowanego przerażeniem Ivara, machnął swoją szponiasta łapą w kierunku szarżującego mężczyzny, który natychmiast zamienił się w krwawą mgiełkę. Wszystko w promieniu kilkunastu stóp pokryło się grubą warstwą szkarłatu. Nigdzie nie można było dostrzec fragmentu ciała Runolfa, który byłby większy niż pyłek. Kości, mięśnie, organy wewnętrzne i skóra… – to, co kiedyś składało się na wytatuowanego mężczyznę, zostało zredukowane do obrzydliwej zawiesiny, wsiąkającej teraz w wysuszoną ziemię polany.

Nocnym powietrzem targnął dobiegający jakby spod ziemi śmiech, przypominający raczej jęki potępionych niż wyraz wesołości. Demon odrzucił swój paskudny łeb do tyłu i dawał upust swojej uciesze. Chwilę później, Ivar nie wiedział nawet jak i kiedy, bestia była tuż przy nim. Jeszcze sekundę temu stała przy Mrocznym, jakieś trzydzieści stóp od miejsca, w którym zatrzymał się chłopak; Ivar mrugnął, i gdy otworzył oczy, stwór pochylał nad nim swoją zdeformowaną czaszkę.

Bijący od sługi Ciemności smród gnijącego mięsa i siarki był tak przejmujący, że młodzieniec poczuł jak do ust podchodzi mu fala wymiocin. Nie zdążył jednak zwrócić swojego ostatniego posiłku. Znikąd, w jego polu widzenia pojawiła się szponiasta łapa, która ugodziła go w napierśnik. Spodziewał się, że siła ciosu odrzuci go do tyłu, jednak ku swemu przerażeniu poczuł, jak czarne niczym noc pazury z łatwością przedzierają się przez Księżycowy Metal i głęboko ranią ukryte pod nim ciało.

Ponownie rozległ się przypominający skalną lawinę śmiech bestii. Jakby odpowiadając swemu panu, Mroczny otworzył szeroko paszczę i zaryczał przeciągle. Wciąż rechocząc, demon wyszarpnął zabarwione ciemnym szkarłatem szpony z pancerza chłopaka. Przez głębokie rozcięcia w zbroi, natychmiast wypłynęły strumienie gorącej krwi, przez co wydawać się mogło, że to starożytny rynsztunek umiera.

Coś brzęknęło głucho i Ivar ze zdziwieniem stwierdził, że klęczy na kamienistej ziemi – nie pamiętał, żeby uginał kolana. Nie do końca jeszcze zdając sobie sprawę tego co się przed chwila stało, rzucił stojącemu nad sobą demonowi zaciekawione spojrzenie. Bestia przestała się śmiać.

Odrzuciwszy do tyłu łeb, potwór przycisnął do skroni swoje pazurzaste łapy i wydał z siebie pełne bólu wycie, które zagłuszyłoby nawet świeżo przebrzmiały ryk Mrocznego. Długie, ostre jak brzytwy szpony, kaleczyły skórę demona. Przez niewielkie rany wypływała żółtawa substancja cuchnąca zjełczałym tłuszczem. Zanim młodzieniec pogrążył się w wyciągającej ku niemu ramiona Pustce, zdążył jeszcze zauważyć gwałtowną eksplozję światła, która pochłonęła potwora. Gdy tajemniczy rozbłysk zgasł, plugawa obecność, która ciążyła na umyśle Ivara niczym gradowa chmura, rozmyła się i zniknęła. Ostatnią rzeczą jaką usłyszał za życia był rozpaczliwy ryk Mrocznego i odległy jeszcze łopot skrzydeł.

***

Otworzył oczy i natychmiast został zmuszony je zamknąć. Leżał pośrodku skąpanej w ostrym świetle słonecznym łąki. Odzyskawszy świadomość, spodziewał się ukłucia bólu rozchodzącego się z miejsca, w które ugodził go demon, jednak po kilku głębszych oddechach przekonał się, że nic takiego się nie dzieje. Ostrożnie uchylił powieki, powoli przyzwyczajając źrenice do dziwacznego oświetlenia i pochylił głowę, chcąc ocenić uszkodzenia jakie wyrządziła, zarówno w zbroi jak i jego własnym ciele, łapa bestii. Ku swemu ogromnemu zaskoczeniu stwierdził, że ma na sobie prostą, lnianą koszulę i wykonane z tego samego materiału spodnie. Porządne buty ze wzmocnionej skóry dopełniały wyglądu zwykłego mieszkańca Midgardu. Ale gdzie podział się jego pancerz?

Zanim jednak zaczął go szukać, przycisnął drżące z niepewności dłonie do swojej klatki piersiowej w poszukiwaniu rany. Nie widział co prawda żadnych śladów krwi, ale i tak musiał się przekonać. Jakaż była ulga chłopaka, gdy pod palcami wyczuł jednie twardą powierzchnię mięśnia; żadnego bólu. Po chwili jednak zaczął się niepokoić. Co się stało? Czy spotkanie z demonem było tylko snem? A może wciąż leżał na owej polanie pośrodku ciemnego lasu, podczas gdy jego umierająca świadomość próbowała złagodzić koszmar powolnego wygasania, poprzez przeniesienie go do tej spokojnej krainy?

– Po części masz rację. Twój duch odłączył się od ciała. Mylisz się w innej kwestii. Ty nie umierasz. Jesteś martwy.

Zaskoczony nagłym pojawieniem się tajemniczego głosu, jak i również faktem, iż jego posiadacz najwyraźniej potrafił czytać mu w myślach, Ivar poderwał się do pozycji siedzącej i gwałtownie rozejrzał po okolicy. W odległości kilku kroków od niego, stał wsparty o złotą włócznię mężczyzna z czarną opaską przesłaniającą jedno oko. Jego królewska twarz, ozdobiona opadającą na pierś, siwą brodą, miała srogi, ale sprawiedliwy wyraz, taki, jakiego można by się spodziewać na obliczu boga zarówno wojny jak i mądrości. U stóp Odyna, bowiem chłopak nie miał wątpliwości, że oto ma przed sobą władcę Asgardu, leżał zwinięty w kłębek olbrzymi basior o sierści białej niczym pierwszy śnieg, którego Ivar rozpoznał jako tego, który uratował mu niegdyś życie. Widząc szeroko otwarte ze zdziwienia oczy młodzieńca, bóg uśmiechnął się lekko i wskazał na śpiącego najwyraźniej wilka.

– To Geri. Pocieszna bestia, ale niezmiernie leniwa. Musiałem mu zagrozić Gungnirem – Potrząsnął ściskaną w dłoni włócznią – żeby skłonić go do odwiedzenia Midgardu. Najchętniej całymi dniami na przemian objadałby się mięsiwem i spał. – Zaśmiał się chicho. – Ale dość o moich pupilach. Z pewnością masz wiele pytań?

Oszołomiony nowiną o własnej śmierci, Ivar potrafił jedynie skinąć głową. Widząc to, Odyn uśmiechnął się ze zrozumieniem.

– Nie wiesz od czego zacząć? – Kolejne kiwnięcie. – Pozwól zatem,  że zanim udamy się do Valhalli, wyjaśnię ci kwestie, które najbardziej ciążą na twoim umyśle. Skoro nie chcesz mówić, – Uśmiechnął się szerzej, aby chłopak nie wziął tego za zarzut – pozwól, że odczytam twoje myśli.

– Jak sobie życzysz, panie…

Zanim zdążył dokończyć, Odyn nabierał już powietrza by rozpocząć swoją opowieść.

– Oczywiście, twoja śmierć! – Beztroski ton jakim została wypowiedziana ta nieodwracalna prawda sprawił, że po plecach chłopaka przeszedł dreszcz. Wciąż nie mógł uwierzyć, ze naprawdę zginął. – Widzę, że nie nadszedł jeszcze dla ciebie czas na zaakceptowanie tej smutnej wiadomości. Niestety… Demon, niechcący zresztą przyczyniając się tym samym do własnej zguby, zadał twojemu ciału cios, który odebrał ci życie.

Odyn wykonał dłonią jakiś skomplikowany gest i w powietrzu pojawił się nagle obraz polany pośrodku puszczy, gdzie w kałuży rozlanej krwi leżały nieruchome zwłoki Ivara. Chłopak ze zgrozą wpatrywał się w swoje własne, pozbawione blasku źrenice spoglądające na niego z zapadniętych oczodołów otoczonych trupiobladą skóra. Ponownie przeszedł go dreszcz.

– Z pewnością nie jest to łatwy widok… – Bóg klasnął w dłonie i obraz rozwiał się niczym poranna mgła. – Czy pamiętasz co się działo tuż przed tym, kiedy to twój duch udał się do Asgardu?

– Pamiętam… – Wciąż wstrząśnięty widokiem samego siebie leżącego bez życia, Ivar nie potrafił złożyć poprawnego zdania – Potwór… Myślę, że on… – Podniósł spojrzenie na uśmiechającego się zachęcająco Odyna. – Zginął?

– Tak. I to twoja zasługa. Cóż, dokładniej mówiąc twojej krwi, a właściwie tego, co w niej płynie… – Rzuciwszy chłopakowi szybkie spojrzenie, zorientował się, iż ten nie pojmuje sensu jego słów. – Wybacz, nie znasz szczegółów. Czasami łatwo jest zapomnieć jak bardzo ograniczony jest umysł śmiertelnika…

Bóg ponownie klasnął w dłonie i tym razem tuż obok niego pojawiła się prosta, drewniana ława, na której natychmiast spoczął, wzdychając z rozkoszy.

– Duchy Strażników pokazały ci w jaki sposób demon przedostał się do Midgardu, zapominając jednak wytłumaczyć działania owej plugawej magii. – Oblicze Odyna zachmurzyło się nieco. – Przyzywanie istot zrodzonych z Ciemności jest wyjątkowo obrzydliwą praktyką… Czarnoksiężnik musi związać swoje śmiertelne ciało z bestią, aby pozwolić jej na przebywanie w świecie żywych, do którego ona nie należy. Taki czyn to świętokradztwo! Duch odprawiającego inwokację, zostaje nieodwracalnie skorumpowany przez Zło, a piętno potwora odciska się na wszystkich jego potomkach…

Ivar uważnie wsłuchiwał się w słowa boga, wciąż jednak nie potrafił zrozumieć do czego on zmierza, Brakowało mu jednak śmiałości, by przerwać opowieść władcy Asgardu.

– Pozwalało to nie tylko na sprowadzenie demona do Midgardu i zatrzymaniu go w nim – służyło również jako forma sprawowania kontroli, gwarancja posłuszeństwa ze strony bestii. Podczas wypowiadania inwokacji, czarnoksiężnik wiąże przyzywaną istotę ze swoją krwią. Nie będę tłumaczył ci jak dokładnie przebiega cały proces, to straszliwa magia i nie chce o niej rozmawiać…

Na chwilę zapadła głęboka cisza, w której słychać było jedynie delikatny szum wiatru poruszającego wysokie źdźbła trawy. W końcu, pogrążony w jakichś niewesołych myślach Odyn ocknął się z zadumy.

– Cały świat opiera się na równowadze – tak jak nic ze świata żywych nie może przebywać w królestwie umarłych, nic co pochodzi zza owej granicy nie może jej przekroczyć. Przywołanie demona narusza ów delikatny balans… Aby móc przechadzać się wśród istot obdarzonych tchnieniem życia, bestia, będąca zrodzoną z jego przeciwieństwa, jakim jest Ciemność, musi posiadać śmiertelny element, który wprawdzie naraża ją na ataki, jednak umożliwia szerzenie zniszczenia wśród ludzi.

Oczywiście nie sposób umieścić iskry stworzenia w przesiąkniętym do cna Mrokiem ciele demona, gdyż natychmiast by ona zmarniała, wypędzając potwora z powrotem do Otchłani. Dlatego też, magowie wiązali przyzwaną istotę ze swoją krwią, dając jej element niezbędny do opuszczenia Piekła. Dzięki temu zyskiwali również kontrolę nad stworzeniem – w każdej chwili mogli odwrócić rytuał, oczyszczając swoje żyły z płynącej przez nie esencji demona.

Chroniło ich to także przed atakami ze strony potwora, który nie mógł ich uśmiercić bez zniszczenia samego siebie. Sprowadzało się to do tego, iż dopóki żył czarnoksiężnik, który wezwał do Midgardu sługę Ciemności, tak długo owa istota mogła nękać ziemie należącą do ludzi. Tak przynajmniej wydawało się władającym Aurą, którzy stworzyli inwokację… W praktyce, okazało się, że przeklęta krew przechodziła z ojca na syna, podtrzymując istnienie demona do chwili, w której zniknął ostatni z rodu…

Ivar zaczął powoli domyślać się do czego zmierza Odyn. Poczuł, jak po plecach przebiegają mu lodowate dreszcze, a na usta cisną się dziesiątki pytań. Znajdował się jednak przed obliczem samego władcy Asgardu i nie mógł ot tak mu przerywać. Coś zresztą podpowiadało mu, że to nie koniec historii. Nie mylił się.

– Tak, mój chłopcze… Widzę, że rozumiesz co chcę ci powiedzieć… Ów mężczyzna… Mag, który przyzwał demona w Cytadeli Obdarzonych – Widząc nieco głupkowatą minę na twarzy młodzieńca, Odyn uśmiechnął się szeroko. – Tak naprawdę nazywało się miejsce, które w myślach zwiesz „zamkiem z białego kamienia”… Cóż, żeby nie przedłużać, był nim twój odległy przodek. To dlatego demon zginął, gdy zadał ci śmiertelny cios – przerwał swoje jedyne połączenie ze światem żywych i tym samym zaburzył równowagę Wszechrzeczy. Magia nie lubi paradoksów, mój chłopcze… Zawsze dąży do ich wyeliminowania… Bestia nie będzie już zagrożeniem dla twoich ludzi. Dla nikogo.

Na wieść, że jest – był – spokrewniony z człowiekiem odpowiedzialnym za wszystkie śmierci i cierpienia spowodowane przez demona, Ivar poczuł jak robi mu się niedobrze. Wprost nie mógł w to uwierzyć! W dodatku dowiedział się właśnie, że przez całe swoje szesnastoletnie życie nosił w sobie jego przeklętą krew. To było zdecydowanie za dużo. Zdołał jednak przezwyciężyć jakoś targające sobą silne emocje i słabym głosem zadać wciąż pozostające dla niego zagadką pytanie.

– A co z Mrocznym? Orkami? Czy oni również zginęli wraz z bestią?

Odyn machnął dłonią w identyczny sposób jak wtedy, gdy pokazał chłopakowi jego martwe ciało. I tym razem powietrze przed bogiem zamigotało i utworzyło obraz. Początkowo młodzieniec nie był w stanie zrozumieć co widzi – spoglądał na jakiś ogromny, kłębiący się wszystkimi kolorami tęczy kształt. Dopiero po chwili zorientował się, że ma przed sobą walczące smoki.

Mniejsze gady, których liczbę należało zakładać w dziesiątkach, rzuciły się na gigantycznego, czarnego lewiatana, niemal całkowicie go zakrywając. Wyglądały jak stado szczurów wieszające się na kocie i powoli wyduszające z niego życie. Co prawda, u stóp Mrocznego leżało kilka zakrwawionych i potrzaskanych ciał, jednak zalewająca go fala przeciwników ciągle przybierała na sile i było tylko kwestią czasu zanim w niej utonie. Szczęki gadów odrywały wielkie kawałki mięsa od bazaltowo czarnego cielska i chłopak był wdzięczny, że nie słyszy dochodzących z odległej polany wrzasków bólu. Był pewien, że panujący tam zgiełk z łatwością doprowadziłby zwykłego człowieka do szaleństwa. Władca Asgardu odesłał obraz klaśnięciem.

– Pozbawiony hipnotycznej władzy, którą dawał mu demon, Mroczny nie mógł już sprawować kontroli nad swoimi braćmi i siostrami… Smoki to mądre stworzenia. Doskonale zdają sobie sprawę zagrożenia jakie reprezentują sobą czarne jaszczury… Gdy tylko zniknęła zmuszająca je do posłuszeństwa magia, rzuciły się na niego i nie wątpię, że pomimo poniesionych przez mniejsze gady strat, będzie on martwy przed świtem… Co do Orków, cóż… Z nimi, mieszkańcy Midgardu będą musieli poradzić sobie sami. Dzięki tobie nie są przynajmniej całkowicie bezbronni…

Chłopak poczuł jak ogarnia go poczucie beznadziejności. Przeszedł przez wszystkie stawiane przed nim prób, dał się nawet zabić w imię wolności Midgardu, a wciąż istniało zagrożenie, które mogło owej swobodzie zagrozić. Ów zawód dodał mu odwagi potrzebnej do wypowiedzenia następnych słów.

– Odkąd w Astaroth zginęła cała moja rodzina, nieustannie walczyłem o wyswobodzenie swojej krainy spod władzy smoków i Orków. Wypełniałem każde twoje polecenie, które przekazywałeś mi za pośrednictwem swojego wilka… Dzięki mojej śmierci zostało zażegnane największe zagrożenie wiszące nad światem ludzi… Zasłużyłem sobie na jeszcze jedną szansę. Odeślij mnie do Midgardu!

Przez moment wydawało mu się, że posunął się za daleko, i że Odyn ugodzi go swoją włócznią, bądź poszczuje na niego śnieżnobiałego basiora. Jednak ku zaskoczeniu chłopaka, bóg zastanowił się chwilę, po czym skinął lekko głową.

– Niech i tak będzie. Pod jednym warunkiem…