Perturabo część I

               

             Forrix z ulgą sięgnął ku magnetycznemu zamkowi blokującemu hełm.  Jego opancerzone palce nadusiły ukrytą pod stalowym kołnierzem runę i już po chwili rozległ się syk uciekającego powietrza kiedy systemy wewnętrzne  pancerza siłowego Mk V typu „Crusader” wyrównały różnicę ciśnień pomiędzy zamkniętym środowiskiem zbroi a skąpanym w sodowym blasku pokładzie Stormbirda. Strudzony wojownik z cichym westchnieniem odrzucił ciążące mu już nakrycie głowy i zaczerpnął głęboki haust chłodnego powietrza odczuwając przy tym niemal dziecinną radość. Nie pamiętał już nawet kiedy ostatnio czuł w płucach równie przyjemną mieszankę tlenową.

                Od wielu miesięcy wraz z resztą braci toczył nieustanne walki u boku Ogarów Wojny przeciwko hordom olbrzymich robali, od których wręcz roił się sektor kosmosu odkryty pięć lat temu przez 82-gą Flotę Ekspedycyjną. Nadano mu sygnaturę X0 – 8204, co nie wróżyło szybkiej i łatwej kompilacji mającej na celu wcielenie tego obszaru do wiecznie głodnego nowych terytoriów Imperium. Druga część opisu była kombinacją liczby porządkowej floty i Legionu Astartes, który został do niej przydzielony. W tym przypadku, był to Czwarty – Żelaźni Wojownicy pod dowództwem niedawno odnalezionego Prymarcha Perturabo.

                Marines wciąż jeszcze nie zdążył oswoić się z myślą, że oto na wzór Salamander, Księżycowych Wilków, Kruczej Gwardii i kilku innych Legionów, również i jego własny zakon doznał zaszczytu połączenia się ze swoim pierwowzorem genetycznym. Dawało mu to możliwość aby spoglądać na towarzyszących Żelaznym Wojownikom Ogarów Wojny z mieszaniną wyższości i dumy, która to jednak mikstura nie pozbawiona była szczypty współczucia. Doskonale wiedział jak trudno jest być osamotnionym w zmaganiach Wielkiej Krucjaty. Imperator, umiłowany przez wszystkich, stał na czele jedenastu Legionów, trudno zatem aby zwracał ku któremuś z nich więcej uwagi niż ku pozostałym. Dopiero połączenie się z Prymarchem wyzwalało całą drzemiącą w Astartes siłę.

                Co prawda, Forrix nie miał ostatnio zbyt wielu okazji by stanąć oko w oko z Perturabo, jednak samo wspomnienie tych chwil sprawiało, że wojownik czuł, jak rozpiera go duma. Patriarcha spędzał większość czasu na pokładzie flagowego statku Imperatora, który wisiał nad orbitami planet będących pod atakiem Kosmicznych Marines, i wraz ze swym ojcem układał plany bitew. Zdążył już zasłynąć ze swego geniuszu taktycznego i zamiłowania do wznoszenia i obronnych fortyfikacji. Pod spojrzeniem jego czujnych, chłodnych niczym stal oczu, Żelaźni Wojownicy zyskiwali sobie reputację znakomitych strategów. W połączeniu z licznymi wszczepami biomechanicznymi czyniło to Czwarty Legion jednym z najlepiej zorganizowanych i najszybciej zdobywających nowe planety. Byli niemal nie do powstrzymania i sam Imperator był łaskaw wyrazić swoje zadowolenie z tempa toczonych przez nich kampanii.

                Pierwsza część nadanej sektorowi sygnatury odnosiła się natomiast do specyfiki istot, które go zamieszkiwały. Światy, na których odkryto prosperujące ludzkie cywilizacje, otrzymywały oznaczenie „X5”. Te, w których człowiek był narażony na nieustanne ataki przeważających sił Xenos – „X1”. „X0” oznaczało część galaktyki, w której nie odnaleziono nawet najmniejszych śladów homo sapiens. X0 – 8204 w całości opanowany był przez obcych. Nie byli to jednak Eldarowie, Orkowie czy nowoodkryte zagrożenie jakim stało się ostatnimi czasy szybko rozwijające się Imperium Tau. Żadnych chitynowych rojów Tyranidów ani splugawionych przez Chaos mutantów… Zagrożenie, na które natknęła się 82-ga Flota Ekspedycyjna było zupełnie nowe i żadne z kronik imperialnych nie wspominały o podobnych przypadkach.

                Segment X0 – 8204 składał się z czterech systemów gwiezdnych oddalonych od najbliższej skolonizowanej przez ludzi planety o niemalże trzy miesiące podróży przez Osnowę. Oczywiście, niekiedy pokonanie tej trasy trwało krócej lub dłużej, pływy Wielkiego Empyreum pozostawały tajemnicą pomimo całych rzesz Kapłanów Maszyny pracujących nad rozwikłaniem ich zagadek. Nie było żadnych raportów informujących o rajdach Xenos z tej części kosmosu, toteż Flota nie spodziewała się problemów podczas kompilacji…

                Każdy system gwiezdny segmentu składał się z od czterech do sześciu niewielkich planet krążących wokół gazowych olbrzymów zalewających je swoim piekielnym blaskiem. Początkowo, przeprowadzone z wysokiej orbity skany każdej z nich nie wykazały obecności życia. Warunki również nie wydawały się zbyt zachęcające – cała powierzchnia globów pokryta była nieustannie falującymi oceanami błota, które w dodatku wydzielały do atmosfery kłęby trujących oparów. Brak solidnego gruntu, na którym można by postawić olbrzymie obiekty fabryczne, tak niezbędne dla będącego w ciągłym stanie wojny Imperium, czynił X0 – 8204 niezbyt łakomym kąskiem, jednak potężne machiny bractwa Adeptus Mechanicum nie raz udowadniały, że człowiek już od dawna potrafi ujarzmić dziką naturę i nagiąć ją do swoich potrzeb.

                Bogate złoża promethium, odkryte przez jedną z sond wysłanych na planety, dodatkowo zmotywowały siły imperialne do założenia kolejnej kolonii.  Ciągnące za okrętami wojennymi opasłe barki wypełnione osadnikami zaczęły wypuszczać swój „ładunek”. Olbrzymie kontenerowce marsjańskiego bractwa podążały w ślad za nimi i wszystko wydawało się być na dobrej drodze. Flota Ekspedycyjna wznowiła swoją podróż. Tylko połowa statków zdołała dokonać skoku w Osnowę kiedy przez umieszczone na mostku okrętu flagowego „Żelazna Krew” głośniki rozległo się rozpaczliwe wołanie o pomoc. Okazało się, że X0 – 8204 skrywa w sobie więcej tajemnic niż ujawniły to imperialne skanery.

                Pierwsze siły rekonesansowe złożone z pięciu kompanii Żelaznych Wojowników poprowadził na powierzchnię planety sam Perturabo. Forrix, jako Kowal Wojny – dowódca Pierwszej Wielkiej Brygady, dostąpił zaszczytu pełnienia funkcji adiutanta Prymarcha. Doskonale pamiętał towarzyszące temu emocje – dumę, ale także i stres związany z walką u boku syna samego Imperatora. Pomimo tego, że niemalże czterdzieści procent jego ciała stanowiły mechaniczne wszczepy, nie mógł się powstrzymać od drżenia ekscytacji, które przebiegało po wszystkich jego kończynach. Te same emocje widział u pozostałych braci, którzy zostali wybrani by towarzyszyć Perturabo. To miała być ich pierwsza walka pod dowództwem tak długo wyczekiwanego Generała.

                Kapsuły desantowe były bezużyteczne – impet, z jakim adamantowe bryły uderzyłyby w błotnistą ziemię zatopiłby je, więżąc zamkniętych w ich wnętrzu Astartes i skazując ich na powolną śmierć. Wybrano zatem wolniejszą, ale za to bezpieczniejszą formę lądowania. Wszystkie pięć kompanii, w sumie dwustu pięćdziesięciu Marines podzielonych na dwadzieścia pięć oddziałów po dziesięciu wojowników w każdym, zostało upchniętych do niewielkiego szwadrony Stormbirdów i posłane na ratunek osadnikom.

                Podczas opadania przez górne warstwy atmosfery nie wydarzyło się nic, co mogłoby świadczyć o przyczynie wezwania. Nie padł ani jeden wystrzał z dział przeciworbitalnych, nie pojawił się żaden samolot wroga. Nie poprawiało to jednak humorów ściśniętych na pokładach niewielkich maszyn Astartes. Forrix, podróżował wraz z Prymarchem i garstką innych, których Perturabo wybrał sobie jako straż przyboczną, co dawało mu możliwość prób odczytania emocji jego generała. Nic jednak nie mógł wywnioskować z twardych, zimnych jak lód oczu patriarchy, który przez całą drogę na powierzchnię nie odezwał się ani słowem.

                Kowal Wojny miał jak najgorsze przeczucia co do losu kolonizatorów. Gdyby chociaż padł jeden strzał! Zdecydowanie wolał wiedzieć z jakim wrogiem ma do czynienia jeszcze zanim na niego ruszy. Coś w głębi duszy podpowiadało mu, że w grę może wchodzić przeklęta magia.

                Żelaźni Wojownicy, jako jeden z nielicznych Legionów całkowicie odrzucili możliwość przyjmowania w swoje szeregi osób obdarzonych psionicznym talentem. Z odrobiną pogardy i strachu spowodowanego przesądami odnosili się do popularnych wśród Tysiąca Synów lub Mrocznych Aniołów braci – psioników, nazywanych Bibliotekarzami. Wierzyli, że jednie Imperator, umiłowany przez wszystkich, ma w sobie dość mocy, by móc przeciwstawić sie zakusom Mrocznych Potęg, które tylko czekają by pochwycić w swe szpony śmiałka na tyle nierozważnego, by korzystać z magii Osnowy. Z olbrzymim dystansem podchodzili do astropatów i nawigatorów niezbędnych do kierowania statkami przez pustkę Empyreum, spoglądając na nich jak na tykające bomby mogące w każdej chwili wybuchnąć.

                Owszem, gdy było to nieuniknione, stawiali czoła demonom lecz zdecydowanie woleli dawać odpór hordom Orków lub spoglądać w lufy Tau, niż mieć do czynienia z tymi chodzącymi bluźnierstwami przeciwko Imperialnej Prawdzie.

                Gdy w końcu wylądowali, ich oczom ukazał się niezwykły widok. Wszędzie, aż po horyzont, rozlewało się bezkresne, brunatne morze błota poruszane uderzeniami wiatru. Cuchnące fale nieustannie biły o te niewielkie fragmenty kamiennego lądu, które wyrastały z powierzchni mulistego oceanu niczym strupy na skórze chorego. Wrażenie potęgował unoszący się w powietrzu zapach zgnilizny przesycony dodatkowo kwaśnym odorem jakiegoś trującego gazu. Forrix czuł niemal jak jego wzmocniony organizm zaczyna pracować aby zwalczyć skutki toksyny przedzierającej się nawet przez systemy filtracyjne jego hełmu. Widoczność ograniczona była przez gęste, mleczno –żółtawe  opary unoszące się ponad powierzchnią bagnistego morza.

                Kłęby tej trującej mgły skrywały wszystko, co było oddalone o więcej niż pięćdziesiąt kroków, i nawet wspomagany przez systemy optyczne zbroi wzrok Astartes nie był w stanie wyłowić zbyt wielu szczegółów poza tą granicą. Również zmysł słuchu nie na wiele się zdawał, ponieważ większość dźwięków tonęła w ciągłym plusku błotnistych fal o kamienne wybrzeża. Forrix odczuł nagle z całą pewnością, że ten odgłos będzie go nawiedzał przez kolejne lata. Nie mylił się.

                Odziany w swój pancerz Terminatora podążył za spoglądającym co jakiś czas na ekran urządzenia monitorującego Perturabo. Prymarch powiódł swoich wojowników w kierunku, z którego, według wskazań systemów statku, nadano wołanie o pomoc. Wszyscy Marines rozglądali się czujnie skanując okolicę podniesionymi do piersi bolterami. Kowal Wojny spodziewał się, że w każdej chwili mogą zostać zaatakowani przez tajemniczych napastników, jednak mijały kolejne minuty, a nic takiego się nie wydarzyło. W końcu dotarli na miejsce. Był to jeden z tymczasowych obozów osadników. Wszędzie walały się poprzewracane skrzynie z rzeczami osobistymi i zapasami żywności. Ich porozsypywana zawartość splamiona była niekiedy krwią, której szerokie kałuże wysychały na skałach tworząc miniatury ogromnego oceanu błota, który otaczał ten skrawek lądu.

                Kilka z transportowców Adeptus Mechanicum stało w pobliżu z wciąż pracującymi silnikami, które warczały cicho i dodawały do zanieczyszczonej atmosfery kolejne kłęby trujących oparów. Kapłani Maszyny nie próżnowali. Wylądowali na planecie niespełna pięć godzin wcześniej, a już zdążyli postawić prowizoryczne schronienie z prefabrykatów. Wykonane z ceramitu szkieletowe ściany, poznaczone były osmalonymi dziurami, a w niektórych miejscach zostały doszczętnie zniszczone. Gruzowiska pokrywała gruba warstwa błota, zupełnie jakby budynki zostały zmiecione przez potężną falę mułu. Nigdzie jednak nie było widać ciał osadników. Gdzieniegdzie można było natknąć się na ślady krwi, lecz nie tych, którzy je zostawili… Gdzie podziała się niemal setka ludzi, którzy powinni być w tym obozie? W pewnym momencie, Perturabo gwałtownie podniósł głowę znad swojego czytnika i gestem nakazał towarzyszącym mu wojownikom ciszę.

                Wszyscy stanęli w bezruchu. Prymarch, wyraźnie czegoś nasłuchując, zbliżył się nieco do krawędzi skalnej wysepki, na której stali i zaczął uważnie przyglądać się falującemu oceanowi. Chwilę potem sięgnął do pasa i odpiął zwisający wzdłuż biodra potężny młot bojowy, dar od jednego z jego braci – Łamacz Kuźni. Był to jedyny sygnał jakiego potrzebowali Żelaźni Wojownicy. Natychmiast podbiegli do swojego generała, i  ustawili się w idealnej formacji. Każdy, nawet szeregowy Marines znał swoją pozycję i doskonale wiedział jak jej bronić. Patriarcha skinął tylko głową z aprobatą, i wskazał głownią młota w kierunku, w którym spoglądał.

                Na początku Forrix nie był w stanie nic dostrzec. Dopiero po kilku chwilach zobaczył jakiś ruch na skraju mgły. Pełen podziwu dla wyczulonych zmysłów swojego dowódcy, Kowal Wojny robił wszystko co mógł, by wydobyć jakieś szczegóły, jednak nawet jego wszczepy optyczne nie były w stanie przebić się przez mgłę. Jednego był pewien – coś się zbliżało, i to w zastraszającym tempie.

                W końcu, Marines dostrzegł to, co zaalarmowało jego Prymarcha. Jakieś sześćdziesiąt kroków od miejsca, w którym stali, błotnisty ocean pruły setki długich jak sam Perturabo i szerokich jak pancerz Astartes prętów. Dziwaczne tyczki wyglądały jak zrobione z metalu, a na ich powierzchni tańczyły błękitne iskierki wyładowań elektrycznych przez co przypominały trochę karykatury mieczy energetycznych. Gdy tylko pojawiły się one w polu widzenia, uszy wojownika został zaatakowane przez dochodzący od strony bagna krzyk. Dźwięk wydawał się rozbrzmiewać bezpośrednio w jego głowie, jednak nie miał wątpliwości, że jego źródłem są owe tajemnicze pręty. Rozsadzający bębenki, powalający na kolana wrzask z całą pewnością nie pochodził z ludzkiego gardła.

                Wszędzie dookoła Kosmiczni Marines potrząsali dziko głowami próbując się pozbyć nieprzyjemnego świdrowania w uszach, jednak wciąż utrzymywali pozycję. Szkolenie wzięło górę nad zaskoczeniem i już po chwili, w stronę niewidocznych napastników poleciała pierwsza fala pocisków. Wielokalibrowe kule z pluskiem uderzały w powierzchnię błotnistego oceanu, jednak nie było sposobu by stwierdzić, czy w jakikolwiek szkodzą atakującym. Jakby w odpowiedzi na kanonadę ognia ze strony Astartes, sunące w ich stronę pręty rozjarzyły się mocniejszym blaskiem i posłały w kierunku wysepki łuki błękitnej energii, które wryły się w pierwsze szeregi Żelaznych Wojowników. Ugodzeni bracia padali z wypalonymi w pancerzach olbrzymimi dziurami, z których wydobywała się czerwona mgiełka parującej od ogromnej temperatury krwi.

                Ku przerażeniu Forrixa, jeden z takich świetlistych pocisków trafił w sam środek napierśnika Perturabo, jednak zbroja wykuta na zamówienie samego Imperatora w najwspanialszych marsjańskich kuźniach doskonale spełniła swoją rolę. Na grubej, adamantowej płycie tworzącej przód pancerza pozostał jednie osmalony ślad. Prymarch zawył z furii i sięgnął po swój ogromny pistolet plazmowy. Po chwili bagno zaczęło wrzeć od kul rozpalonego gazu, które jedna za drugą posyłał w stronę zbliżających się prętów. Krzyki rozbrzmiewające w głowie Kowala Wojny przybrały na sile, jednak tym razem miały w sobie nuty bólu.

                Jakby nie mogąc już wytrzymać w gotującym się błocie, pierwszy przeciwnik postanowił ujawnić się przed Żelaznymi Wojownikami. Z powierzchni cuchnącego oceanu wytrysnęła fontanna lepkiej mazi, a wraz z nią wystrzelił w powietrze olbrzymi, trupioblady robal. Tłuste cielsko larwy drgało nieustannie targane ciągłymi skurczami. Potwór pozbawiony był oczu, ale miał za to trzy otwory gębowe, każdy wyglądający jakby mógł jednym kłapnięciem odgryźć głowę Marines. W ich czeluściach czaiły się całe tuziny ząbkowanych kłów wykonanych z jakiegoś rodzaju kryształu. Z grzbietu istoty wyrastał jeden z owych śmiercionośnych, metalowych prętów. Oślizgłe ciało wokół niego rozświetlone było energią, która zbierała się w czubku włókna najwyraźniej gotując się do kolejnego wystrzału.

                Tylko Prymarch zachował trzeźwość umysłu, i podczas gdy jego wojownicy wpatrywali się w skaczące na nich monstrum, Perturabo posłał w jego kierunku kulę płonącej plazmy. Gdy ta sięgnęła swojej ofiary, nastąpiła gwałtowna eksplozja, od której wyparowała większa część ciała robala. Przed śmiercią zdążył jeszcze wydać z siebie gniewny pisk. Jakby chcąc pomścić zabitego towarzysza, pozostałe stwory zaczęły wyskakiwać z oceanu. Kosmiczni Marines, odzyskawszy w końcu zdolność poruszania się, stworzyli nieprzenikalną ścianę ognia, która zamieniała olbrzymie larwy w krwawe strzępy. Cuchnąca breja, która wypływała z ran obcych bryzgała na wszystkie strony i nie minęło wiele czasu zanim wszyscy walczący skąpani nią byli od stóp do głów.

                Krytyczny moment walki przyszedł w chwili, gdy Astartes opróżnili pierwsze magazynki. Wykorzystując kilkusekundową przerwę w morderczym ostrzale, bestie przyspieszyły jeszcze bardziej i kilkudziesięciu z nich udało się gwałtownymi skokami wedrzeć na brzeg, szybko jednak padły pod ciosami  młota Prymarcha i mieczy łańcuchowych jego podwładnych. W tym czasie, tylne szeregi uzupełniały amunicję i po chwili ponownie rozległ się szczęk bolterów przerywany co jakiś czas hukiem eksplozji, kiedy pistolet Perturabo anihilował kolejnych wrogów.

                Widząc, że nic nie wskórają bezpośrednim atakiem, robale zaczęły się wycofywać na pewną odległość, i samymi pozostając bezpiecznie ukrytymi pod powierzchnią bagna, ostrzeliwały pozycje Astartes. Spoglądać na śmierć tak wielu braci nie było przyjemną rzeczą i Forrix wciąż opłakiwał ciężkie straty, które ponieśli tego dnia Żelaźni Wojownicy. Błękitne łuki uderzały bezlitośnie i zbierały krwawe żniwo wśród Kosmicznych Marines, którzy desperacko starali się trafić ukryte przed ich wzrokiem larwy. Rzucane w kierunku lasu metalowych prętów granaty tonęły i eksplodowały z przytłumionym hukiem, posyłając w powietrze potoki szlamu i od czasu do czasu fragmenty bladych cielsk.

                Prymarch nakazał swoim wojownikom wycofanie się w głąb lądu, aby wywabić tym przeciwnika na powierzchnię. Rzeczywiście, robale podpłynęły bliżej i ponownie spróbowały wskoczyć na skały, gdzie spotykał je krwawy koniec. Pod naporem ognia z bolterów zaczęły się wycofywać na poprzednie pozycje zostawiając za sobą dziesiątki martwych towarzyszy. Po chwili znowu ostrzelały zwycięskich jeszcze przed momentem Marines.

                Stosując tą szarpaną taktykę błyskawicznych wycofań i ataków, Żelaźni Wojownicy spędzili kolejne dwie godziny na powolnej eliminacji wroga. Larwy nie wydawały się zbytnio inteligentne lub też nie przejmowały się stratami jakie odnosiły. Za każdym razem dawały się złapać na przynętę zarzucaną przez Perturabo, i za każdym razem były zmuszane do odwrotu. Na niewielkiej, skalistej wysepce zaczynało brakować miejsca – wszędzie pełno było tłustych, olbrzymich cielsk. Astartes używali granatów do pozbywania się ich, jednak wciąż przybywały nowe. W końcu jednak ich napływ zaczął maleć. Ataki stawały się coraz wolniejsze, jakby niezdecydowane… W pewnym momencie, wystające z błota pręty, których teraz było raptem kilkadziesiąt, zaczęły się oddalać od lądu. Kilka sekund później już ich nie było.

                Żelaźni Wojownicy pod komendą Perturabo, powrócili na czekający na wysokiej orbicie statek. Z liczącej dwieście pięćdziesiąt wojowników Pierwszej Brygady, którą dowodził Forrix, pozostało stu czterdziestu, z czego prawie połowa odniosła mniej lub bardziej poważne rany. Koszt zwycięstwa był ogromny, a co najgorsze, wojna dopiero się zaczynała.

                Po wysłaniu na planetę większych sił Astartes  wspomaganych dodatkowo przez ogromny regiment Colhiańskich Dragonów z Imperialnej Gwardii, walki o oczyszczenie jej z olbrzymich robali trwały nieprzerwanie przez trzy miesiące. Trzy miesiące wiecznego błota, które dostawało się w każdą szczelinę pancerza, zatykało filtry i blokowało serwomotory, które zapychało mechanizmy bolterów… Sytuacja Gwardzistów była jeszcze gorsza. Złożone ze zwykłych ludzi oddziały Imperium zawsze były skazane na spore starty, jednak te, które ponosili Dragoni były ogromne. Każdego dnia ginęły setki, a nawet tysiące żołnierzy, czy to zabitych przez larwy, czy też trującą atmosferę planety, lub rozstrzelanych przez oficerów politycznych, którzy karali w ten sposób za tchórzostwo.

                Jak głosiło popularne powiedzenie krążące wśród dowództwa Imperialnej Gwardii, dobry komisarz to taki, którego szeregowcy boją się bardziej niż wyjącej hordy przeciwników. Na planecie larw nie było dobrych komisarzy. Ludzie woleli zginąć od pojedynczej salwy lasera niż codziennie umierać po kawałku na tym nieprzyjaznym świecie, w którym nawet powietrze chce ich śmierci.

                Marines znosili trudy znacznie lepiej, jednak i oni nie obyli się bez strat. W porównaniu z innymi światami, które udało się im do tej pory podbić, ten wydawał się najbardziej upartym i zawziętym. Astartes spędzali setki godzin na budowaniu umocnień pod czujnym okiem Prymarcha. Zastawiali pułapki, osuszali teren pod stanowiska ciężkiej broni, a oprócz tego wszystkiego stanowili rdzeń armii, zbrojną pieść Imperium posyłaną wszędzie tam, gdzie tysiące trupów odzianych w mundury Dragonów świadczyło o porażce Gwardii.

                Przez cały ten czas Forrix był u boku swego generała służąc mu jako adiutant i jego prawa ręka. Wraz z nim nadzorował kopanie transzei i fortyfikacji ucząc się przy tym tajników sztuki wznoszenia umocnień znanych wcześniej tylko Prymarchowi.  Perturabo wydawał rozkazy, daleko mu jednak było do bezczynnego przyglądania się pracy innych. Pomagał przy osuszaniu bagien, budowaniu murów… Stał na czele każdej szarży, każdego odwrotu i wraz ze swoimi synami bronił każdego skrawka wydartej błotu ziemi. Każdy Marines spoglądał z dumą na swojego patriarchę, który wraz z nimi dzielił trudy kampanii. W ich sercach rosła miłość do tego małomównego, chłodnookiego giganta zakutego w szary pancerz.

                W końcu, wspólnym wysiłkiem, glob został oczyszczony z Xenos i zasiedlony przez kolejną grupę osadników. Wciąż jednak pozostały cztery planety systemu, na których również mogły się czaić robale. Jak się okazało, aż dwie z nich wymagały interwencji Astartes. Na szczęście Żelaźni Wojownicy mieli już doświadczenie w walkach z tą rasą obcych, i kolejne kampanie przebiegły szybciej i sprawniej, przy mniejszych stratach własnych.  Segment X0 – 8204 miał jednak aż cztery systemy gwiezdne…

                Przez pięć kolejnych lat, 82-ga Flota została zmuszona by stopniowo oczyszczać zainfekowane przez robale planety. Forrix wracał właśnie z powierzchni jednej z ostatnich, która została przydzielona jego Brygadzie, składającej sie teraz z prawie dwóch tysięcy Marines. Przez niewielkie okienko umieszczone na burcie Stormbirda obserwował światła pozostałych maszyn, na pokładach których znajdowali się jego bracia, czując jak wzbiera w nim radość ze zbliżającego się w końcu odpoczynku po trudach kampanii. Westchnął głęboko i poklepał duże, kwadratowe pudełko, które stało obok jego fotela. W środku znajdowały się znaczniki każdego z poległych wojowników służących pod nim.

                Pomimo, że nie zdołał zebrać ich od wszystkich, część zabitych przez robale Marines zatonęła w bezdennych oceanach błota, lub została pożarta przez larwy wraz z pancerzem, metalowych krążków było niemal tysiąc. Dziewięćset dziewięćdziesiąt trzech Żelaznych Wojowników oddało swe życia w służbie Imperium. Była to liczba ogromna i zatrważająca, jednak będąca ziarnkiem w morzu piasku w porównaniu do strat poniesionych przez Imperialną Gwardię, której krew zamieniła bagna w szkarłatne oceany.

                – Za Imperatora!

                Okrzyk Kowala Wojny został natychmiast pochwycony przez znajdujących się wraz z nim w kabinie Astartes. Głos żadnego z nich nie wyrażał wahania czy zwątpienia. Wszyscy byli świadomi, że ofiara jaką ponieśli, była niezbędna dla dobra ludzkości. Taka bowiem była wola jej Władcy. Forrix aż drżał na samą myśl o tym, że być może będzie mu dane ujrzeć majestat Imperatora w pełnej krasie. Pan Terry przybył niedawno do segmentu X0 – 8204 (który obecnie miał zostać przemianowany na „X5 – 8204”) by omówić ze swym synem kwestie kolejnych posunięć Wielkiej Krucjaty. Każdy Kosmiczny Marines z Czwartego Legionu marzył o choćby zobaczeniu Go z daleka. Podobnie towarzyszący im od niedawna Ogary Wojny.

                Kapitan Pierwszej Brygady obrzucił krytycznym spojrzeniem swój pokryty grubą warstwą błota pancerz. Spod brudu nie było widać jego szarej, pozbawionej lśnienia, stalowej powierzchni. Żelaźni Wojownicy stawiali na prostotę – żadnych zdobień czy kolorów… Zbroja była dla nich narzędziem, które ma dobrze służyć jej posiadaczowi, a nie pyszniącym się złotem i purpurą symbolem potęgi, jak było to w przypadku Dzieci Imperatora. Jeśli rzeczywiście miałby znaleźć się w jednym pomieszczeniu z Władcą Ludzkości, musi najpierw oddać swój rynsztunek do czyszczenia. Ponownie wyjrzał przez okno. Ogromna sylwetka nieruchomego statku wypełniała je już niemal całkowicie. „Jak to dobrze być w domu”, pomyślał.

***

                Wybierał właśnie broń spośród rozłożonych na podłodze komnaty ćwiczebnej mieczy, toporów i włóczni, kiedy drzwi pomieszczenia rozsunęły się z cichym sykiem, i pojawił się w nich niski, baryłkowaty serwitor komunikacyjny. Unosząc brwi ze zdumienia, Forrix odebrał od maszyny niewielki dysk, i nacisnął runę aktywującą. Urządzenie zamigotało, i już po chwili ponad powierzchnią dłoni Marines unosił się holograficzny obraz Prymarcha odzianego w pełny pancerz bojowy i z Łamaczem Kuźni na ramieniu. Natychmiast upadł na jedno kolano trzymając wyświetlacz wysoko ponad głową na wyprostowanym ramieniu.

                – Mój panie…

                –  Wstań. Nie musisz przede mną klękać. Nie jestem moim ojcem.

                Czy mu się wydawało, czy też może wyczuł w chłodnym zazwyczaj tonie Prymarcha nutę niechęci? Nie miał jednak czasu się nad tym zastanowić gdyż Perturabo kontynuował, i tym razem jego głos był taki jak zawsze – pozbawiony wszelkich emocji. Musiał się najwidoczniej przesłyszeć.

                – Oczekuję cię w komnacie taktycznej.

                Nie zdążył nawet odpowiedzieć. Patriarcha nie musiał czekać na potwierdzenie przyjęcia rozkazów, on po prostu oczekiwał, że zostaną one bezzwłocznie wypełnione. Kowal Wojny pospiesznie przywdział szatę, którą zdjął na czas treningu i wyszedł z komnaty kierując się na mostek okrętu. „Żelazna Krew” , flagowy krążownik Czwartego Legionu, dowodzony przez samego Prymarcha, był ogromną jednostką o potężnej sile ognia, zdolnej zamieniać całe światy w płonące zgliszcza. Stanowił również istny labirynt korytarzy i ogromnych hall wypełnionych nieustannym ruchem setek sług i marynarzy odzianych w liberie Żelaznych Wojowników. Wszyscy z szacunkiem rozstępowali się przed potężną sylwetką Forrixa, który pruł przez ten ludzki ocean jak statek sunący po wezbranym morzu.

                Pomimo tego, że nie miał na sobie swojego pancerza siłowego, nadal stanowił wspaniały widok, może nawet wspanialszy niż w pełnym rynsztunku, bowiem teraz dopiero można było ujrzeć jak potężną istotą jest Kosmiczny Marines. Szeroka konstrukcja zbroi mogła sprawiać wrażenie, że ukryte pod nią ciało jest wątłe, i że cała przewaga Astartes tkwi w jego ekwipunku, jednak każdy kto spojrzałby na Forrixa, czy innego przedstawiciela jego rodzaju przekonałby się, że jest dokładnie odwrotnie – to pancerz jest wykonany tak, by pasować do potężnych mięśni, które miał ochraniać.

                W miarę jak zbliżał się do mostka, ruch malał, aż w końcu zredukował się do dwóch Marines stojących na straży przed centrum dowodzenia okrętu. W przeciwieństwie do niego, mieli na sobie pełne pancerze, a w zaciśniętych dłoniach dzierżyli gotowe do strzału boltery. Obaj wojownicy skinęli z respektem głową Kowalowi Wojny i bez słowa wpuścili go do środka.

                Jak na każdym mostku imperialnego okrętu tej wielkości, w sercu „Żelaznej Krwi” również panował nieustanny hałas setek pracujących ludzi i maszyn, jednocześnie wykonujących swoje obowiązki. Skąpana w ostrym blasku lamp, olbrzymia komnata przypominała starożytne katedry z czasów, kiedy ludzkość oddawała jeszcze cześć bogom. Wysokie sklepienie tonęło w ciemnościach, których nie było w stanie przebić nawet wyjątkowo jasne światło, a zwisające z niego girlandy odsłoniętych kabli szumiały cicho od przepływającej nimi energii. Perturabo nie uznawał zdobień ani nadmiernych luksusów i taka właśnie była „Żelazna Krew” – surowa i szorstka, ale śmiertelnie niebezpieczna. Zupełnie jak jej dowódca.

                Nie zwracając uwagi na kłaniających mu się okrętowych oficerów, Forrix parł przed siebie do momentu, w którym dostrzegł wystające wysoko ponad tłum sylwetki dwóch braci z jego własnej kompanii zakutych w ceremonialne pancerze Terminatorów strzegących drzwi do pokoju taktycznego –  samotni Prymarcha, w której udzielał swym kapitanom audiencji. Skinął wojownikom głową, i poczekał aż jeden z nich aktywuje panel wbudowany w ścianę.

                – Prymarch czeka, sir!

                – Dziękuję Varro.

                Właz odsunął się z hydraulicznym sykiem i oczom Kowala Wojny ukazało się wnętrze niewielkiej komnaty, wyposażonej jedynie w wypełniający ją niemal w całości stół będący jednocześnie wyświetlaczem służącym do projekcji  map, na których Perturabo rozrysowywał swoje plany bitew. Urządzenie było aktywne i ukazywało trójwymiarowy obraz jakiejś planety, która obracała się leniwie wokół własnej osi. Patriarcha stał twarzą do drzwi, jednak zbyt był pochłonięty studiowaniem hologramu by zauważyć wejście wojownika. Forrix wykorzystał tą chwilę na przyjrzenie się swojemu generałowi, którego nie widział od prawie trzech lat.

                Prymarch wydawał się wypełniać swoją osobą całą niewielką komnatę. Nie była to tylko kwestia pokaźnego wzrostu, którym Perturabo wyróżniał się nawet na tle swoich pozostałych braci. Aura potęgi i mocy, którą wokół siebie roztaczał, wydawała się rozsadzać wnętrze pomieszczenia. Wystarczył jeden rzut oka na szlachetną, jakby odlaną z brązu twarz olbrzyma, by zgięły się kolana każdego, kto odważył się w nią spojrzeć. Bez trudu można było dopatrzeć się w obliczu Prymarcha podobieństwa do Imperatora. Być może nie było ono tak jasne i przejrzyste jak w przypadku Lorgara, ale dość widoczne by wzbudzać zachwyt wśród tłumów.

                Jedyną różnicą były włosy. Władca Terry miał kruczoczarne kosmyki sięgające ramion, natomiast Perturabo szczycił się ognistopomarańczowymi paskami biegnącymi wzdłuż czaszki w kierunku wiecznie zmarszczonego jakby w gniewie czoła. Krzaczaste brwi osłaniały głębokie, pełne nieludzkiej inteligencji oczy koloru burzowego nieba. Patriarcha miał na sobie pancerz, który otrzymał od swego ojca. Potężne, grube na kilka centymetrów płyty adamantium pokrywały całą powierzchnie jego ciała nachodząc na siebie i tworząc prawdziwe arcydzieło sztuki wojennej. Nawet palce rękawic składały się z kilkunastu segmentów odpowiedni wygiętych blaszek. Wszystko to było pozbawione ozdób i kolorów, tylko szarość stali. Perturabo przypominał w swojej zbroi czołg. Oparty o ramię młot, i zwisający u pasa pistolet tylko potęgowały to wrażenie. Czysta destrukcja.

                W tym momencie patriarcha oderwał swój wzrok od przezroczystej mapy planety.

                – Jesteś. Wróciłem właśnie z okrętu mojego ojca. Wygląda na to, że przegapiliśmy jedną planetę tego sektora. Jako że twoja kompania jako pierwsza wróciła na „Żelazną Krew”, tylko was mam do dyspozycji. Ruszamy na wojnę.

                Marines poczuł jak oba jego serca zabił mocniej. Czy to możliwe, że dobrze zrozumiał?

                – „My”, panie?

                Perturabo skinął głową.

                – Przejmuję dowództwo nad twoją kompanią. Mam dość bezczynności.

                Po tak długiej przerwie, znów będzie miał okazję walczyć u boku Prymarcha…

                – Tak samo jak my, panie. Kiedy dotrzemy na miejsce?

                Jutro pewnie będzie druga część (mam nadzieję, że ostatnia, nie umiem pisać One-shotów :O)